In het boek "Vergeten" schrijft Lily Staverman over haar kampervaring en het incident waarbij haar eigen broertje stierf. Voor de kinderen kwam er nooit een einde aan de honger. Honger, zegt ze, is een pijnlijke toestand. Het is anders dan tijdelijk niets te eten hebben, in de zin dat het geen geestelijke hunkering naar iets om te eten is, maar een heel lichamelijke pijn - het doet zeer. Alle kinderen hadden constant honger. Veel kinderen stierven van honger. Van één gezin stierven alle drie kinderen.Lily's eigen broertje (Hendrik Marinus Staverman) stierf toen hij van een hek in een kuip kokende thee viel. Lily zegt dat ze zich erg schuldig voelde over zijn dood, alsof ze op een of andere manier verantwoordelijk was. Sluiten