(Leentje) van Buuren (1913-1942) is getrouwd met Jacob van Coevorden(1911-1945), die de bakkerij Van Echtenstraat 16 in Hoogeveen huurt van zijn schoonvader Mozes Abraham van Buuren (1878-1942). In 1940 wordt hun dochter Sonja (Schoontje) geboren. Voor het gezin van Jaap en Linie van Coevorden is al een onderduikplaats geregeld. In de zomer van 1942 duikt Jaap zogenaamd onder in het ziekenhuis Bethesda. Linie wil nog in huis blijven aan de Van Echtenstraat samen met de kleine Sonja. Half augustus, zes weken voor de fatale wegvoering, is er een bijeenkomst in het hoekhuis Hoofdstraat/Van Echtenstraat van de familie Van Rijn. Vertegenwoordigers van de Joodse Raad uit Amsterdam geven voorlichting over het gedwongen verblijf in Polen. De Hoogeveense joden krijgen te horen, dat ze daar in werkkampen zullen komen. Voor meubels en huisraad hoeven ze niet te zorgen, want dat is daar allemaal. Warme kleding moeten ze wel meenemen. Na de vergadering gelooft Linie volledig, wat door de heren van de Joodse Raad is verteld. In Polen zullen zij als gezin een nieuw leven beginnen en Linie ziet ondanks sombere voorspellingen van anderen met vertrouwen de toekomst tegemoet. In de weken die volgen doet Gé Rozeman niets anders dan samen met Linie warme kleren maken. Intussen praat zij alle dagen hartstochtelijk op Linie in om haar te bewegen toch onder te duiken. Linie blijft er bij. dat een toekomst in Polen voor haar gezin onder deze omstandigheden het beste zal zijn. Zij weet zelfs haar broer David van Buuren (1911-1943), die voorganger is in Delfzijl en die van plan is om onder te duiken, over te halen toch mee te gaan naar Polen. Op de avond van de tweede oktober doet Albert Rozeman nog een laatste poging, om het gezin mee te krijgen naar een veilig adres, Overbuurman Koen Zomer en zijn vrouw, die een horlogerie en juwelierswinkel hebben, komen langs. Hartstochtelijk vragen ze: 'Geef ons Sonja. Dan kan die later wel bij jullie komen.' 'Geen sprake van', zegt Linie 'we gaan met ons drieën cen nieuw leven beginnen. We zijn jong en dat kan nu nog'. Tegen Gé Rozeman zegt ze: Schrei niet om mij. Wij gaan een nieuw leven tegemoet. Spaar je tranen maar,want die zul je nog wel nodig hebben.' Jaap is intussen uit het ziekenhuis gehaald. De halve nacht is Gé Rozeman onder bittere tranen bezig Linie over te halen. Maar met haar is niet meer te praten. Die nacht worden ze, zoals de meeste Hoogeveense joden, opgehaald. Het afscheid is hartroerend. Via het marktcafé Centrum en het doorgangskamp Westerbork gaan ze onwetend een spoedige dood tegemoet. De familie Rozeman en veel andere Hoogeveners, die zich tot het laatst hebben ingezet om hen te redden, blijven verbijsterd achter. De tragische vasthoudendheid van Linie kost haar en haar naaste familie het leven. Sluiten