Adrianus Hermanus Schelling

Uit het personeelsorgaan van de provincie Groningen 1966DE NAMEN OP DE STEEN Zijn naam is één van de drie, welke zijn gebeiteld in de gedenksteen in de hal van het provinciehuis. Drie waterstaats—ambtenaren ten offer gevallen aan het geweld van de bezetters. In het boek "Hoe Groningen streed" staat achter de naam A.H. Schelling vermeld: N.C. — O.D. Ir. Schelling was hoofd van de afdeling "Kanalen", waaronder ook de afdeling "Grondaankoop" ressorteerde. Hij was een zeer viendelijk mens, zeer correct in zijn optreden, attent in kleine dingen. Grof geschut was hem vreemd.Vóór mei 1940 kon niemand vermoeden, dat hij in de ure des gevaars hard zou kunnen worden; dat hij tijdens de bezetting in de illegaliteit zou uitgroeien tot een topfiguur. 't Begon met de "Nederlandsche Unie". Hij werd één van de leden van het driemanschap in de stad Groningen. Daarna begonnen zijn activiteiten in de illegale organisaties. 't Werd een olievlek. Zeker, daar waren het N.C. (nat. comité van verzet) en de 0.D. (ordedienst voor na de bevrijding). Er kwamen bij de L.O. (verzorging van onderduikers), L.O.— K.P. (id.), het N.S.F. (nat. steunfonds), de inlichtingendienst voor onze regering in Londen.Er kwamen taken bij als de illegale voedselvoorziening in onze stad en in de grote steden in het westen, hulp aan de stakende spoorwegmannen en aan de joodse medeburgers, hulp aan de studenten, het doen vervaardigen van valse papieren. En daarmede is alles nog niet opgesomd. Hij stimuleerde het verzet bij de waterstaats—ambtenaren.Toen de militairen zich moesten melden voor krijgsgevangenschap, riep hij hen bij zich en sommeerde hen de oproep te negeren. Vooraf had hij zich overtuigd, dat bij de militaire instanties de lijsten met namen waren vernietigd en dat op het gemeentelijke bureau voor militaire zaken niet meer genoteerd stond, wie in militaire dienst was geweest. Niemand heeft zich gemeld; niemand werd dus geregistreerd.De organisatie "Todt" riep alle mannen op voor het graven van tankvallen en putjes. Weer riep ir. Schelling zijn mensen bijeen. Hij was onverbiddelijk. Meedoen aan dat werk zou de bevrijding op een afstand houden; hij betitelde het als verraad. Daarnaast had hij begrip voor hen, wier huiselijke omstandigheden zo waren, dat zij er niet onderuit konden.Maar van onze waterstaat heeft niemand gegraven.Voor een topfiguur in de illegaliteit dreigde elk ogenblik gevaar; doodsgevaar. En zwakke schakel in de lange ketting van medewerkers kon fataal zijn. De "verhoren" van de S.D. waren zo beestachtig, dat alleen figuren met bovenmenselijke geesteskracht konden blijven zwijgen. Op 11 november 1944 sloeg het noodlot toe. Eén der hoofdverkenners voor de genoemde inlichtingendienst werd gearresteerd. Daarna werd de groep grotendeels opgerold. Ondanks een serie beveiligingsmaatregelen en onderduikmogelijkheid werd ir. Schelling op 14 november 1944 op zijn bureau Martinikerkhof 15 gearresteerd. De klemmende voordeur maakte het de S.D. mogelijk onverhoeds binnen te vallen de aanwezigen het pistool op de borst te zetten, het pand te doorzoeken en de zo begeerde topfiguur te grijpen. Alle voorzorgsmaatregelen hadden gefaald. Waarom is hij niet ondergedoken? Van vele zijden is er op aangedrongen. Wij weten het niet en ook eigenlijk wel. Zijn plichtsbesef weerhield hem te verdwijnen.De sluis te Gaarkeuken, één van zijn werken was gebombardeerd en moest worden hersteld. En, de 15de november zou de begrafenis plaats vinden van onze hoofdingenieur, ir. Schilthuis. Ongeveer een maand lang konden wij, bijna dagelijks, contact met hem hebben door middel van, door gevangenbewaarders gesmokkelde, briefjes. Medio december 1944 nam de S.D. de wacht over in het Huis van bewaring en werd dit contact verbroken.Op 16 januari 1945 werd een groep van ongeveer 150 van onze mensen, waaronder de heer Schelling, vervoerd naar het concentratiekamp Neuengamme, nabij Hamburg. Wij hadden hoop hem na de bevrijding weer te zullen zien. Bij geruchte vernamen wij, dat Neuengamme "niet zo erg zou zijn". Helaas, spoedig kwam het bericht, dat een groot gedeelte van onze vrienden was "overleden" op of omstreeks 2 februari 1945. Ir Schelling was één van hen. Het was een vreselijke slag voor zijn vrouw en de beide kinderen. En voor allen, die met hem hebben mogen samenwerken in de dagelijkse arbeid en in het verzet. Het gezin heeft troost geput uit de zekerheid, dat het de liefde voor zijn gezin, zijn medemensen en zijn vaderland is geweest, die hem heeft gedreven naar de grote activiteiten in het verzet. Zij, die hem hebben gekend zullen hem nooit vergeten Sluiten