Bastiaan Rudolf Theodorus Alsemgeest

Op 8 januari 1980 wordt in Goes Bastiaan Rudolf Theodorus Alsemgeest geboren. Bas is de enige jongen in het gezin met vijf kinderen. Na enkele jaren verhuist het hele gezin vanuit Zeeland terug naar Naaldwijk. De plaats waar zijn ouders geboren zijn. Bas ontwikkelt zich tot een sociale en vrolijke jongen. Eentje die voor iedereen klaarstond en vocht tegen onrecht.

In zijn jeugd maakt Bas al het een en ander mee. Op de kleuterschool verloor hij tijdens het spelen een tand. Wisselen hoort erbij, alleen was de tand onvindbaar. Deze bleek later, omdat hij ziek werd en het in het ziekenhuis onderzocht moest worden, in de longen terecht te zijn gekomen.

Ook tijdens een bijbaantje, kranten rondbrengen, maakte hij een bijzondere val. Hij gleed uit. Dapper naar huis gestrompeld en bleek van de pijn werd ook dit in het ziekenhuis onderzocht. Hij bleek een gecompliceerde breuk te hebben opgelopen in zijn enkel. Maar klagen, dat deed hij niet.

Een waterrat was Bas niet, het behalen van zijn zwemdiploma was dan ook een hele opgave. Niet naar het diepe en niet onder water. Tot, op een zekere dag…. Hij kwam zeiknat thuis. Niet omdat hij in het water was gevallen, maar omdat hij zag dat een ander kind dat wel was overkomen. Hij kon niet zwemmen en was in nood. Bas is te water gegaan om hem te helpen en zo overwon hij zijn angst voor water. Een kleine held dus.

Bas was sociaal en hielp anderen graag. Het uitlaten van honden, oppassen op buurtkinderen, boodschappen doen voor de ouderen. Hij gaf zelfs een keer een oude vrouw een standje omdat zij zelf een zware tas droeg. Een natuurlijke vanzelfsprekendheid was dit voor hem. Zijn trotse moeder hoorde dit graag aan als de buurt haar aansprak over Bas zijn activiteiten.

Bas was ook een actieve jongen. Fietsen, lopen, darten of samen met een van zijn zussen op skeelers naar Scheveningen. Later kwam er de sportschool bij.

Na de basisschool is Bas naar de François Vatelschool in Den Haag gegaan voor zijn koksopleiding, want dat leek hem ontzettend leuk. Thuis stond hij overigens nooit achter het fornuis. Hij was erg tevreden over de kookkunsten van zijn ouders. In restaurant de Spaanse Vloot in ’s Gravenzande bracht hij het geleerde in de praktijk.

En ondanks dat Bas het ontzettend naar zijn zin had in de keuken miste hij zijn sociale leven buiten de keuken. Tot laat in de avond werken, maakte dat hij zijn vrienden niet vaak kon zien. Met zijn vader keek hij dan na het werk naar Star Trek of naar van die worstelprogramma’s.
Hij voelde zich steeds meer opgesloten. Door de verhalen van een van zijn zussen die als militair bij Defensie aan het werk was werd hij geïnspireerd. Hij wilde op avontuur, de wereld in. Iets meer betekenen voor een ander dan enkel vanuit de keuken. En zo geschiedde.

Bas ruilde zijn ene uniform in voor het andere. Het militaire tenue. Wat was hij trots toen hij werd aangenomen. Wat was hij trots toen hij slaagde voor zijn Algemene Militaire Opleiding. Hij vond deze tijd geweldig. Hij bleek een doorzetter en werd soms generaal Pitbull genoemd vanwege zijn drijvende wilskracht. Wat was hij trots toen hij na zijn opleidingen een functie toegewezen kreeg als kannonier der eerste klasse bij de 14e Afdeling Veldartillerie op de Tonnetkazerne in ’t Harde.

Hij werd de chauffeur van de compagniescommandant en regelneef voor allerhande klusjes. Niets was hem teveel. Hij wilde voor iedereen zorgen. Hoe sociaal Bas was en dat dit ook opgemerkt werd blijkt er wel uit dat hij de enige was binnen de eenheid die altijd werd aangesproken met zijn voornaam in plaats van met rang of bij zijn achternaam.

Door zijn werk in ’t Harde kwam hij alleen nog in de weekenden thuis. Doordeweeks sliep hij op de kazerne. Op de maandag dat hij dan weer naar de kazerne moest wekte zijn moeder hem in alle vroegte om samen nog even te ontbijten en een praatje te maken. Warme herinneringen zijn dat.

Moeder Marian met haar soldaatjes

In het jaar 2000/2001 wordt het Crowd and Riot Control-detachement (CRC) binnen de eenheid van Bas aangewezen om een bijdrage te leveren aan de vredesmacht SFOR in Bosnië en Herzegovina. Het CRC-detachement werd achter de hand gehouden voor het geval dat er in de overgangsfase gedurende de verkiezingen op dat moment rellen zouden uitbreken.

Het is eigenlijk geen groot nieuws binnen het gezin. Zijn zus is al eerder op uitzending geweest en zou eind 2001 ook weer vertrekken. De uitzending van Bas duurt ook maar 2 maanden. Gezien de relatief korte duur van de uitzending is er ook geen groot afscheidsfeest voor vertrek. Bas heeft veel zin om te gaan, het wordt ook zijn eerste keer vliegen. Hij wil niet naar Eindhoven gebracht worden door zijn ouders maar neemt thuis van hen afscheid. Op 23 april 2001 belt hij naar zijn ouders. Hij is net geland in Split na een goede vlucht. De eerste pakketjes van thuis gaan al op de post naar het missiegebied.

8 mei 2001. De ouders van Bas zijn thuis als tegen het einde van de middag plots de deurbel gaat. Een bedrijfsmaatschappelijk werker van het Ministerie van Defensie verteld hen dat Bas is overleden in het missiegebied tijdens een Crowd and Riot control oefening. Het verschrikkelijke nieuws bereikt ook de oudste zus; ze wordt thuisgebracht van werk en treft haar ouders thuis op de bank; een onwerkelijke situatie. Bas wordt naar huis gebracht. Zowel in Bugonjo als in Split is er een ceremonie. Bij elke ceremonie wordt “het regent zonnestralen” van Acda & de Munnik gespeeld, het lijflied van Bas. Het lied lijkt niet voor niets te zijn gekozen; bij elke ceremonie is het mooi weer. Door de toevallige aanwezigheid van een cameraploeg wordt de ceremonie vastgelegd. Ook bij aankomst in Eindhoven is het zonovergoten.

Vanwege een verbouwing van de kerk in Naaldwijk vindt de uitvaartdienst plaats in de kerk van Honselersdijk waar zijn zussen met andere militairen wake houden bij Bas. De uitvaart met militaire eer blijft niet onopgemerkt; de moeder van Bas zegt nog nooit zoveel mensen gezien te hebben. De joviale jongeman uit Naaldwijk is een bekend gezicht in het hele dorp en veel mensen komen afscheid nemen. De familie houdt contact met de eenheid en met de maten van Bas. Zijn zus neemt met gepaste trots zijn uitzendmedaille in ontvangst. Bas wordt begraven op de Gemeentelijke begraafplaats te Naaldwijk. Zijn graf zal, in overleg met de familie, in samenwerking met de gemeente Westland behouden worden door de Oorlogsgravenstichting als oorlogsgraf; ook is er een steen met zijn naam geplaatst bij het oorlogsmonument in Naaldwijk.