De oorlog in Merselo (kerkdorp van Venray) duurde tot 16 oktober 1944. Na een grimmige strijd met de Duitsers en een afschuwelijk slagveld in het Brabantse buurdorp Overloon, werd Merselo op 16 oktober 1944 door het Engelse leger bevrijd. Daarmee eindigde het verzetswerk van Frans nog niet. Integendeel! De kennis en gedrevenheid van de verzetsmensen werd direct na de bevrijding ingezet ten behoeve van het Engelse leger, dat samen met de Canadese en Amerikaanse collega’s vanuit het zuiden de Duitse bezetter probeerde te verdrijven uit Nederland. Frans werd voor het Tweede Britse Leger, onder bevel van luitenant-generaal Dempsey, als koerier ingezet. Dat hield in dat hij in vijandelijk gebied voor het Engelse leger relevante informatie moest verzamelen. Die informatie moest door de linies gebracht worden en daarom sprak men van ‘line cross’ tochten. De tochten voerden door de bossen en vonden ‘s nachts plaats. Frans kreeg eind oktober de opdracht zo’n tocht te maken naar het nog bezette Horst. Dat Frans besefte dat het levensgevaarlijk werk was blijkt uit de veelzeggende woorden die hij uitsprak naar zijn moeder Mina bij vertrek op 3 november 1944, toen hij ’s middags door een Brits legervoertuig opgehaald werd om een eind op weg gebracht te worden. Die woorden waren: ’Mama, hier is mijn portefeuille. Ik weet niet of ik nog terug kom’. Bekend is dat hij in Horst is geweest en dat hij voornemens was weer naar huis te gaan. Wat er vervolgens precies gebeurd is zal nooit bekend worden, want op 6 december is hij in het buitengebied van Leunen (kerkdorp Venray richting Horst) dood aangetroffen. Vermoedelijk is hij voor de Duitsers gevlucht en door vijandelijke kogels -waarschijnlijk al op 5 november 1944- in de rug geraakt. Frans werd in Merselo begraven en postuum geëerd om zijn heldhaftig en edel werk door generaal Dempsey persoonlijk. Weinig Merselonaren wisten destijds van het dubbelleven van hun jonge molenaar. Achteraf is dat te begrijpen, want ‘zwijgen’ was een van de grootste kwaliteiten van Frans. Achteraf is pas duidelijk geworden aan welke gevaren hij zichzelf ter wille van zijn medemens bloot stelde. Frans Michels, Mulders Frans, een jonge kerel van weinig woorden en grootse daden. ‘Stil, kalm en rustig’ karakteriseerde verzetsblad ‘De Zwijger’ hem in maart 1945.Op het bidprentje is te lezen dat hij op 7 december 1944 in Merselo is begraven. In januari 1945 ontving de familie een dankbetuiging van generaal Dempsey en in augustus 1946 ontving de familie nog een dankbetuiging van Koningin Wilhelmina. In de overlijdensakte op het Gemeentearchief en ook in de brief van de Koningin staat als overlijdensdatum 7-11-1944 genoemd. Na de oorlog is er in Leunen op de Weideweg, op de plek waar het lichaam werd gevonden, nog een herinneringsmonument opgericht daar andere verzetsmensen uit Venray. Zijn naam staat ook op het Venrayse oorlogsmonument. Sluiten