Louis, zoals zijn roepnaam luidde, was de oudste uit een kunstenaarsgezin met vier zonen. Hij volgde de lagere school en de Middelbare Handelsschool in Deventer. Met goed gevolg deed hij in 1923 eindexamen. Tijdens zijn middelbare schooltijd heeft Louis in zijn vakanties 'voorgediend'. Zoiets hield in dat hij later bij het inloten voor militaire dienst meteen de rang van korporaal kon krijgen. Tot zijn teleurstelling lootte hij echter niet in.

In 1923 verhuisde het gezin naar Breda in verband met de benoeming van zijn vader Louis de Morée senior tot kapelmeester van het zesde Regiment Infanterie. Aan de hand van aanstellingsbrieven en getuigschriften is gebleken dat Louis diverse functies in de voedingsmiddelenindustrie heeft vervuld.

Bij de amateurtoneelvereniging 'Het Nieuwe Toneel' in Breda leerde hij zijn vrouw Lucia Maria van den Broek kennen. Op 1 december 1932 trouwden zij en vestigden zich in Deventer. Uit het huwelijk werden twee kinderen geboren, dochter Jetty en zoon Klaas Louis, die slechts twee dagen oud werd.

Rond 1936 vertrok het gezin naar Eindhoven. Na het uitbreken van de oorlog bracht Louis zijn gezin onder bij zijn ouders in Breda. Zelf keerde hij terug naar Eindhoven om zich daar te melden voor militaire dienst. De inschrijving was echter inmiddels gestopt. Zonder aan de strijd te hebben kunnen deelnemen beleefde hij in Eindhoven de capitulatie van het Nederlandse leger. Louis bracht zijn gezin onder in Breda, omdat hij dacht dat zij daar veilig zouden zijn voor het oorlogsgeweld. Hij kon niet weten dat de burgemeester van die stad het besluit had genomen de inwoners te evacueren. Dat trof ook het gezin van Louis. Zij kwamen op een boerderij in Zundert terecht. Toen de rust was teruggekeerd, keerden zij terug in Eindhoven en nam het gewone leven weer een aanvang.

Louis was in 1939 werkloos geworden en kon de eindjes maar moeilijk aan elkaar knopen. Enige tijd werkte hij voor 'eigen rekening' bij zijn oude werkgever.

In 1942 solliciteerde hij naar een functie als vertegenwoordiger. Hij kreeg de baan en een rayon in Zuid-Limburg toegewezen. Het gezin verhuisde daarom naar Lutterade-Geleen. Daar verleenden de familie De Morée enige tijd onderdak aan het bevriende joodse echtpaar Ruben en Bep Kleinkramer en Beps zuster Lenie Cohen. Voorafgaand aan haar plaatsing bij de familie De Morée beleefde Lenie Cohen nog een angstig avontuur. Zij had een treinkaartje tot Spaubeek op zak, maar de trein reed door naar Heerlen. Min of meer in paniek stond ze daar op het station. Aan een toevallig langskomende 'goede vaderlander' vertelde zij in wanhoop haar bestemmingsplaats. Deze voorbijganger seinde een pastoor in die Lenie opving en ervoor zorgde dat ze eerst bij een arts werd gehuisvest. Later kwam zij op het goede onderduikadres terecht.

Na verraad van een vertrouwensman in Eindhoven werden Ruben en Bep door de Duitsers uit de woning gehaald. Beiden zijn om het leven gebracht in de gaskamers van het vernietigingskamp Auschwitz. Lenie Cohen ontsprong de dans en is de oorlog goed doorgekomen. Tegen de familie De Morée heeft geen vervolging plaatsgevonden, omdat het echtpaar Kleinkramer na de arrestatie volhield 'net te zijn aangekomen'. Dat was voor de politie een voldoende plausibele verklaring hen met rust te laten.

Op 18 september 1944 werd Geleen bevrijd door de Amerikanen. Louis heeft zich toen gemeld 'om de Moffen eruit te zullen trappen.' Hij kwam als sergeant terecht bij de Stoottroepen van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten, commando Limburg, vak Sittard, 3e compagnie, maar na enige tijd werd hij als tolk toegevoegd aan het Amerikaanse leger. Op 1 maart 1945 was zijn Amerikaanse legeronderdeel na een kort verlof weer op weg naar Duitsland. In de buurt van het Zuid-Limburgse Vlodrop reed de jeep waarin hij zat op een landmijn. Louis is naar het ziekenhuis in Roermond overgebracht, waar hij de volgende dag overleed. Een week later werd zijn lichaam in Geleen in stilte ter aarde besteld op de begraafplaats Lindenheuvel. Naderhand zijn zijn stoffelijk resten herbegraven op het ereveld in Loenen, vak A nr 506.

Zijn dochter Jetty omschrijft hem als een betrouwbaar en beschaafd mens, een bemind echtgenoot en een aanbeden vader. Op 11 oktober 1946 ontvingen de nabestaanden een schriftelijke condoleance van koningin Wilhelmina. 'Bij deze bittere scheiding kom ik U Mijn oprechte deelneming betuiging. Zijn offer zal door Mij steeds in dankbare herinnering gehouden worden', luidt een passage uit de koninklijke brief. Op voordracht van prins Bernhard werd op 18 oktober 1947 postuum een herinneringsinsigne met dankbetuiging uitgereikt aan de familie. Die plechtigheid vond plaats op het kantoor van de sociale dienst aan de Geleenstraat te Heerlen. 'Ik verzoek u dat insigne te willen aanvaarden als bewijs van mijn eerbied en diepe erkentelijkheid voor hem die in de strijd het hoogste offer bracht', schrijft de prins in zijn hoedanigheid van opperbevelhebber der Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten aan de nabestaanden.