Jo is begraven te Semarang.

Johannes Gerardus Bergman werd geboren op 12 juni 1927 in Boxtel, als zoon van Piet Bergman en Anna Bergman - van de Ven. Hij woonde in Boxtel aan de Bosscheweg naast zijn Oma en Opa, waar hij veel kwam. Hij was daar het zonnetje in huis, altijd een lach op zijn gezicht. Een hartelijke jongen.

Jo was lange tijd enig kind. Toen hij 11 jaar oud was werd zijn zusje Riekie geboren, een nakomertje. Als ze, als peuter, naar bed moest ‘ Jonasten’ haar vader en haar broer haar in bed, waar ze veel plezier om hadden.

Na zijn schooltijd ging hij werken op het kantoor voor de Raad van Arbeid, in Boxtel, tot hij op 1 juli 1947 werd opgeroepen voor Militaire dienst. Er werd een gezinsportret gemaakt, waarop Jo zijn militaire pak draagt.

Op 14 augustus 1947 is hij verloofd met zijn vriendin Jo Roovers.

Op 21 januari 1948 werd hij thuis opgehaald voor vertrek met het schip “Waterman” naar Nederlands Indië. Dit was een zware slag voor het gezin, dat erg hecht was.

Jo hield dagelijks zijn Knil dagboeken bij, die nog steeds in de familie zijn. Ook schreef hij wekelijks naar de familie en ontving hij veel post en pakketten. Naar zijn zusje Riekie stuurde hij eens kleurpotloden.

Jo was ingedeeld bij Marechaussee Ekl 3 MP IV en werd geplaatst o.a. in Semarang. In zijn dagboek lezen we dat het er zwaar was. De temperatuur en het eten waren anders dan thuis. Hij viel veel af door geelzucht en er was voortdurend gevaar.

Lichtpuntjes waren de contacten met thuis. Er waren bioscoopavonden waar hij met zijn kameraden heen ging. En hij leerde er motorrijden, wat hij erg graag deed. Ook bouwde hij een vriendschap op met een Indisch gezin met 3 dochters. Hier kwam hij regelmatig thuis.

Op 12 februari 1949 vond er een noodlottig ongeval plaats. De pastoor kwam die avond bij zijn ouders aan de deur en was zo zenuwachtig. Hij kwam zeggen dat Jo door een noodlottig ongeval om het leven was gekomen. Er stond een jongen tegenover zijn revolver schoon te maken en er zat nog een kogel in en ze zeggen dat hij meteen dood was. Dit bracht een groot verdriet, waar men maar moeilijk over kon praten. De familie kon niet aanwezig zijn bij de begrafenis, in die tijd duurde de reis per schip daarvoor te lang.

Jo werd door zijn dienstkameraden begeleid naar het Ereveld Candi te Semarang, waar hij met militaire eer werd begraven. De dienst werd geleid door pastoor Witte. Namens de familie werd een krans gelegd. Ze ontvingen later foto’s van de begrafenis. Ook ontvingen ze zijn dagboeken, persoonlijke spullen en fototoestel. Achter op de foto, waarop de militairen de bloemenkransen dragen, staat de tekst: ‘ Wat kon beter vertolken de vriendschap, waardering, respect welke wij voor hem voelden, dan de grote bloemenschat’. Ook was er een foto bij van Dientje, een Indonesische vriendin, die bloemen op het graf legt. Deze foto heeft Riekie altijd ontroerd. Het idee dat haar broer overzee ook vrienden gemaakt had.

Thuis in Boxtel werd een dienst gehouden ‘met lege kist’ in de Sint-Petruskerk. Achterin de kerk hangt nog altijd het kruisje met zijn naam.

Via de Oorlogsgravenstichting liet zijn moeder regelmatig bloemen op het graf in Semarang leggen. Riekie en haar dochters doen dit ook nog af en toe. Jo is niet vergeten.

Toen de dienstkameraden terug kwamen in Nederland bezochten ze Piet en Anna Bergman regelmatig. Toen ze later terug gingen naar Semarang vroegen ze zus Riekie mee te gaan. Zij durfde deze reis echter niet aan. Namens de familie is het graf bezocht en zijn er foto’s gemaakt en bloemen gelegd.

Op 4 mei 1992 werd in Boxtel aan de Koppel een oorlogsmonument onthuld voor de Oud Indiëstrijders. Op de gedenksteen een afbeelding van een helm, zwaard en palmtak, wat het embleem is van de Oud Indië strijders. De namen van negen gesneuvelde jongens, waaronder Jo. De tekst onderaan de gedenksteen luidt: Zij keerden niet terug.