Heb lang geaarzeld of ik mee wilde doen aan Uw verzoek om te vertellen over de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog die hun leven hebben gegeven voor de vrijheid en nu met een wit kruis of op een verzamelbord met hun NAAM erop herinnerd worden op de Erevelden op Java.Maar als je niet meedoet dan gaan alle verhalen verloren en kan er nooit een verbinding ontstaan tussen graf en verhaal. Zoals nu blijkt zijn de schepen die vergaan zijn tijdens de Slag in de Javazee op 27 februari 1942, het zijn oorlogsgraven, heel stiekem van de zeebodem weggehaald, alleen maar voor het gewin. Ik vind dit zeer bedroevend en het blijkt dat men toch niet zoveel over de Tweede Wereldoorlog weet of er respect voor toont.Omdat ik nu ook alles op papier wil zetten voor de kleinkinderen doe ik het zo uitgebreid mogelijk. (De hutkoffer van het verleden moest weer van slot, helaas was dit slot nooit helemaal hermetisch dicht!)Op een gegeven moment, december 1943, kregen wij te horen dat wij aan de beurt waren voor vertrek naar Ambarawa (Miden-Java). Dit ging niet door daar wij allen, 7 kinderen, kinkhoest hadden. In Februari 1944 ging alles wel door en kwamen wij in het Halmaheira kamp in Semarang terecht.Dit kamp was veel strenger. 2 Keer per dag op appel en in het Japans tellen en o wee als wij dit niet goed deden of niet diep genoeg bogen! Verder veel minder eten, wat later steeds minder werd en zinloos werk voor de volwassenen. Mijn Moeder moest grassprietjes trekken en zag daar het nut niet van in, daar haar 7 kinderen alleen achterbleven. De oudste was 10½ ( ikzelf) en de jongste 1½ jaar oud. Mijn zusje van 6½ jr. vond haar weg wel in de buurt. Evenals de 2 oudste jongens ( 9 en 7½ jr ). Zij waren toen in de buurt van het grassprietjes veld. Zij zagen ook wat er gebeurde. De Jap vond dat Moeder niet echt haar best deed en heeft haar daar waarschijnlijk over aangesproken wat resulteerde in het volgende: Zij heeft de Jap een klap verkocht waardoor zijn pet scheef op het hoofd kwam te staan. Jap kwaad, Moeder op de grond. De Jap zei: “Ik steek je dood “en richtte zijn bajonet op haar. Onze Moeder zei: “Steek mij maar dood! De Jap was waarschijnlijk te verbouwereerd waardoor dit niet is gebeurd, wel een onderhoud met het Kamphoofd Mevrouw Duyts op het Jappenkantoor. Zij zei: “Deze vrouw is gek”. “Om de drommel niet”, was het antwoord van Moeder. Dit alles in het Maleis. Uiteindelijk mochten zij gaan!Niet alleen mijn broertjes zagen dit gebeuren, zo ook Hetty Schoorèl, die ik later in Nederland ontmoet heb. Zij was toen 17 jaar oud en erg bang voor de Jap. Zij heeft dit gebeuren in dichtvorm op papier gezet (zie hieronder).Om het ½ jaar moest er verhuisd worden. Evenals het vliegen vangen op het laatst, zoveel stuks per persoon (aantal weet ik niet meer), vooral de jongste jongens waren daar zeer bedreven in.Patjollen (grond omspitten) buiten het kamp om groenten e.d. te verbouwen. Beerputten legen en de drums op het heetst van de dag naar het patjolveld brengen, dit moest ik ( 11 jr.) doen omdat Moeder ziek was. De groenten die hier verbouwd werd hebben wij nooit gezien. Sluiten

De ware prachtdag in deze vrouw verborgen Zij wilde leven, zij bleef dus zorgen Voor haar kinderen, voor zichzelf en voor anderen De overheerser heeft haar leven drastisch doen veranderen….. Het mocht niet baten, ze was niet klein te krijgen, Ze schreeuwde het uit hoewel ze moest zwijgen. Toen de bewaker haar naderde en haar gebood op te staan Wachtte zij niet langer met hem op zijn smoel te slaan. Men sleepte haar toen naar het Jappenkantoor, Alwaar zij moest blijven voor het verhoor. Het kamphoofs erbij die zei: “Ze is gek”. De vrouw verontwaardigd “Dit is mijn zaak, dus jij houdt je bek”. Op haar knieën moest ze en zag de bajonet Waarvan de punt op haar magere borst werd gezet. De vrouw opende haar bloes en riep: “Steek me maar neer. Ik ben echt niet bang voor jou en je geweer ! “. De Japanner, verbijsterd over zoveel doodsverachting. Liet haar toen gaan. Boven ieders verwachting Sluiten