J. Muysken studeerde van 1912 tot 1917 te Delft. Hij maakte deel uit van de mobilisatie compagnie, waarvoor hij een der eerste verrijdbare radiozend- en ontvangtoestellen construeerde. Na beëindiging van zijn studie werkte Muysken eerst in Zweden en vervolgens een paar jaar in de Verenigde Staten, waar hij in het huwelijk trad. Teruggekeerd werd hij na enigen tijd onderdirecteur van Werkspoor om vervolgens in 1932 tot hoogleraar in Delft te worden benoemd. Aanvankelijk geneigd om onder de ín 1943 heersende universitaire omstandigheden de functie van Rector Magnificus te bekleden, kwam hij in den loop van zijn rectoraat tot de overtuiging dat het onderwijs behoorden te worden stilgelegd. Op de Senaatsvergadering, van 19 juní 1944 steunde hij de weigering om een nieuwe rector voor te dragen en herriep ook zijn advies aan de studenten om de loyaliteitsverklaring te tekenen. De moties in deze vergadering genomen, werden op het Hoofdgebouw gepubliceerd. Spoedig grepen de Duitsers in: zij stelden Prof. Muysken, die op de gebruikelijke wijze de bekendmaking als rector had ondertekend, persoonlijk aansprakelijk voor de publicatie. De volgende dag werd hij van huis gehaald. Hij had niet willen verdwijnen, vrezende hierdoor anderen en de T.H. in gevaar te brengen. Na een kort verblijf in de gevangenis te Utrecht werd Prof. Muysken op 2 augustus door het Duitse Obergericht in Den Haag tot één jaar tuchthuisstraf veroordeeld en vervolgens in Siegburg opgesloten. Hier was de verzorging nog redelijk. Bij het oprukken van de geallieerden werd de gevangenis in februari ontruimd. Een zware tocht volgde en bracht de gevangenen in Landsberg. De slechte behandeling hier had een funeste invloed op Prof. Muysken's gestel. Toen de Amerikanen de gevangenis ontzetten had zich reeds een ernstige, lang sluimerend gebleven ziekte bij Prof. Muysken geopenbaard. Na een tocht vol van moeilijkheden bereikte hij tenslotte Delft om er korten tijd later, op 11 augustus, te bezwijken Sluiten