Verslag van het transport van Nederlandse en Australische Krijgsgevangenen met het Japanse schip ss. “Taiko Maru” naar HAINAN, China. Na het uitbreken van de oorlog met Japan landden eind januari 1942 sterke Japanse strijdkrachten op Ambon. Op dat moment werd Ambon verdedigd door 1131 Australische troepen (de z.g. Gull Force) en een paar honderd KNIL soldaten. Omdat de overmacht te groot was voor de geallieerde eenheden, moesten zij voor het Japanse Leger capituleren. Vervolgens werden zij op Ambon, in het Tantoei kamp geïnterneerd.Op 26 okt. 1942 werden ca. 900 Australische krijgsgevangenen en 292 Nederlandse KNIL militairen met het Japanse Schip “Taiko Maru” op transport gesteld vanuit Ambon naar het Chinese eiland Hainan, dat door de Japanners was bezet. Het was een verschrikkelijke zeereis, waarbij vele krijgsgevangenen dysenterie kregen. onder hen bevond zich ook Brigadier van kust-art. van het KNIL. Johannes Renier ODEKERKEN, stbk.nr.: 93795, geboren 26 mrt. 1909 te VALKENBURG- HOUTHEM. Op 5 nov. 1942 kwam het in Yullin aan, dat aan de ZW. Kust van het eiland Hainan was gelegen; na aankomst werden de krijgsgevangenen in een vies kamp, het ”Haisho –Ling camp” ondergebracht. Van daaruit moesten de krijgsgevangenen onder verschrikkelijke en beestachtige omstandigheden iedere dag gedwongen werken in de ijzermijnen, steenfabriek of bij de aanleg van vliegvelden en wegen. Tegen het einde van de oorlog waren meer dan 70 Ned. militairen overleden, onder meer aan de gevolgen van ondervoeding, uitputting, honger en beestachtige behandeling. Daarbij was ook Brig. van kust-art. KNIL, Johannes Renier ODEKERKEN; hij overleed op 10 aug. 1945 in het interneringskamp Haisho-Ling onder meer door uitputting, ondervoeding, “Beri- Beri”, en onmenselijke behandeling. Johannes Renier ligt begraven op het SAI WAN CEMETERY te HONG-KONG,v/r/nr.: 10 C 11 Sluiten

Marcherend onder dwang van de Japanse overheersers liepen we richting de haven waar het vrachtschip Taiko Mura op ons lag te wachten Omhoog lopend op de valreep draaide ik mezelf voor een laatste blik om keek ik naar Ambon en dacht ik aan mijn vrouw en dochter Het was een laatste terugblik naar de vrijheid Want samen met ongeveer vijfhonderd Australische en Nederlandse lotgenoten vaarden wij geteisterd door een typhoon tien lange dagen, niet wetende waar de reis zou eindigen Wonder boven wonder overleefden wij met zijn allen deze embarmelijke reis Maar de reis was nog maar het begin van de ware ellende die ons te wachten stond Want gekenmerkt door onmacht en ondraaglijk lijden moesten we elke dag weer de aanhoudende vernederingen en de pijn die door middel van stokslagen en door de kolven van geweren werden aangebracht voelen Het waren dagen die om zeven uur s'ochtends begonnen en die om zes uur middag's eindigden Dag in dag uit en maand na maand werden we onmenselijk belast, gesloopt Het harde werk vergde het uiterste van onze toch al broze lichamen Geteisterd door de honger die continu aanwezig was en door gebrek aan de nodige vitaminen werden we zwakker en doodziek Elke dag weer moesten we in onmacht toekijken hoe lotgenoten door de slechte omstandigheden het leven lieten Ikzelf ben ook al een hele tijd erg ziek Want verzwakt door Beri-Beri begint het leven in mij langzaam maar zeker ook weg te kwijnen en voel ik de kracht uit mijn lijf verdwijnen Elke dag, meer en meer verlang ik naar mijn vrouw en dochter en naar mijn familie, ver weg in Nederland Maar ik weet, ik voel dat mijn dagen geteld zijn dat mijn leven, hier in deze door God verlaten omgeving zal sterven Dat mijn toekomst een toekomst zonder toekomst geworden is Dat ik nooit meer in de gelegenheid zal zijn om mijn vrouw en dochter in mijn armen te nemen en hun kan vertellen hoeveel dat ik van ze hou Dat ik nooit meer mijn moeder, broer en zussen en mijn vaderland zal mogen begroeten Want het noodlot genaamd oorlog heeft mij hier op deze grond alles dat mij dierbaar is voor altijd ontnomen Sluiten