Mijn opa heb ik nooit gekend. Ik was een baby van een half jaar toen hij geïnterneerd werd. Opa Henk was, volgens mijn moeder en tantes, een hele lieve warmhartige man met veel belangstelling voor anderen.Op maandag 9 december 1889 is hij in Rhenen geboren. Henk en zijn vrouw Aleida vestigen zich na hun huwelijk in Rhenen, waar dochter Christine geboren wordt. Enige tijd later verhuist het gezin naar Renkum waar Karel Wilhelm, mijn vader, het gezin komt uitbreiden.Het is oorlogstijd en Nederland wordt gemobiliseerd. Ook Henk moet in dienst. Door zijn technische opleiding, elektricien, krijgt hij werk bij een afdeling in het leger die zoeklichten vervaardigt. In wezen valt er tijdens de oorlog, waarbij Nederland neutraal blijft, niet veel te doen. Als er in Nederlands-Indië personeel met kennis van zoeklichten gevraagd wordt, aarzelt Hendrikus niet lang en solliciteert naar deze betrekking.In augustus 1918 vertrekt de familie Van Ommen met het schip de Noorddam naar Indië. In verband met de aanwezigheid van vele Duitse U-boten gaat de route via Schotland. Ook het Suezkanaal is niet bevaarbaar en dus vaart men langs Kaap de Goede Hoop. De reis is afschuwelijk: er is weinig eten aan boord en door kinkhoest sterven er elf kinderen onderweg. Na drie maanden legt het schip aan in Tandjung Priok. Na een vier tot vijf uur durende reis per stoomtrein arriveert het gezin in Tjimahi, een legerplaats ten noorden van Bandung.Op 11 november 1918 sluit Duitsland te Compiègne de wapenstilstand en is de oorlog ten einde. De noodzaak om zoeklichten te maken en te repareren is hiermee verdwenen. De militairen kunnen weer naar huis. Maar de Van Ommens blijven in Indië en opa Henk vindt al snel werk bij Technisch Bureau A. de Coning.In Tjimahi wordt dochter Cornelia geboren. Henk stapt na korte tijd over naar Elektro Technisch Bureau Butteling aan de Katja Katja Wetan (Grote Postweg) 100 te Bandoeng. Hier repareert en verkoopt men verlichtings-artikelen en machineonderdelen. Wanneer de heer Butteling overlijdt gaat het bedrijf over naar diens vrouw die de zaak doorverkoopt aan opa. De zaak blijft de naam “Butteling” voeren. Op 8 maart 1942 beginnen de bombardementen op Bandoeng, waarna Nederlands-Indië capituleert. De familie vindt in het begin van de oorlog onderdak achter de zaak aan de Katja Wetan. Ook de echtgenote van Karel, mijn moeder, is daar in huis gekomen. Zoon Karel is eind 1941 naar Soerabaya vertrokken om bij de marine op te komen voor zijn nummer. Henk werkt nu met schoonzoons Han en Wil verder in de zaak, met goedkeuring van de Nipon. Immers de machines moeten blijven draaien en gerepareerd. Zij krijgen een witte band met rode bol om hun arm ten teken dat ze voor de Japanners werken en niet mogen worden opgepakt.Op 25 november 1942 moeten Han en Henk toch in het kamp. Dit is een oud schoolgebouw aan het Tjitaroemplein in Bandoeng, waar Henk al eerder enkele dagen heeft vastgezeten. Wil hoeft niet in het kamp aangezien hij in Georgetown in Maleisië geboren is en tot de blanda-indo behoort. Twee dagen later mogen beiden weer naar huis. Dat duurt tot 30 december. Dan worden beiden geïnterneerd in de Bankastraat, daarna weer naar het Tjitaroemplein en op 12 oktober 1943 overgeplaatst naar het Baroakamp in Tjimahi. Hendrikus overlijdt daar op 27 augustus 1944 na een operatie van een zweer aan zijn twaalfvingerige darm, bloedspuwing, ondervoeding en uitputting.Zijn lichaam ligt begraven op ereveld Leuwigajah te Tjimahi op plaats I 535. Sluiten