Mijn vader wordt op 26 augustus 1915 te Renkum geboren. Op 3 jarige leeftijd vertrekt hij met zijn ouders en zus met de ss. Noorddam naar Indië. (Zie verhaal over zijn vader Hendrikus van Ommen.) Na de lagere school gaat Karel naar de technische school. Daarna neemt zijn vader hem op in de zaak. Zijn dienstplicht vervult hij bij de Koninklijke Marine in Surabaya. Op 6 maart 1940 trouwt hij met Ursule Schüler en betrekken een huis in Bandung niet ver van de zaak.Door de dreiging van de oorlog in Azië wordt Karel in dienst opgeroepen. Aanvankelijk krijgt hij uitstel wegens het overlijden van zijn moeder. Maar op 30 november 1941 moet hij zich melden op de torpedobootjager Hr.Ms. Van Nes. Zijn rang is stoker/olieman. Dienstnummer 10615D.De Van Nes wordt op 17 februari 1942 tijdens het escorteren van het KPM-schip Sloet van de Beele met evacués uit Banka en Billiton, door drie voltreffers van Japanse bommenwerpers geraakt en zinkt. Ook het koopvaardijschip wordt de grond ingeboord en uitgaande van het totaal aantal opvarenden van beide schepen worden er slechts 320 van de 1252 man gered.Pas op 19 februari komt het eerste bericht van de ondergang van beide schepen binnen, nadat een verkenningsvliegtuig drenkelingen heeft opgemerkt. Een dag erna beginnen uitgebreide zoekacties en kunnen velen uit het water worden gered.In de middag van de 21e februari signaleert een vliegboot dertien aan elkaar gekoppelde bamboevlotten. Het vliegtuig kan niet landen wegens een stukgeschoten landingsgestel. Wel werpt deze Catalina een watertank en een pakket levensmiddelen af. De tank klapt uit elkaar en van het voedsel blijft alleen een gezouten cervelaatworst over.Op de vijfde dag, 94 uur na het vergaan van de Van Nes pikt een vliegboot de laatste groep drenkelingen op. Onder hen bevindt zich mijn vader Karel. Bij het bombardement is hij in het water terecht gekomen met een ernstige beenwond. Hij weet zich met een paar anderen vast te grijpen aan een vlot. Gelukkig heeft hij een fietsband bij zich waarmee hij zijn been kan afbinden ten einde verder bloedverlies te voorkomen. Via het ziekenhuis in Jakarta wordt hij overgebracht naar het Juliana ziekenhuis in Bandung. Hier kan Urs, mijn moeder, hem bezoeken.Na de inname van Bandung, vorderen de Japanners het Juliana ziekenhuis. Karel gaat naar het zendingshospitaal Immanuel aan de Jalan Kopo. Spoedig sluit ook dit ziekenhuis en Karel verhuist naar het militair hospitaal in Tjimahi. Hier is bezoek in principe niet toegestaan.Op 5 september staat mijn moeder met mij op de arm voor de muur van het ziekenhuis. Voor het eerst kan Karel zijn vijf maanden oude dochter van een afstand zien. Een andere keer krijgen Urs en een ander vrouwtje via een Engels sprekende Japanse arts een bezoekerspas en kunnen naar binnen. Ik ben er niet bij. Het zal de laatste keer zijn dat Urs en Karel elkaar zien. Mijn vader heeft mij nooit kunnen vasthouden en ik heb hem nooit gekend.Ook het hospitaal in Tjimahi wordt gesloten en Karel is weer terug in Jakarta. Vanuit hier worden veel krijgsgevangenen regelmatig op transport gesteld en verscheept naar Japan, Birma of Sumatra om daar voor de Japanners te werken. Ook Karel moet weg. Zijn transportschip is de Junyo Maru. Op weg naar Sumatra krijgt dit schip op 18 september 1944 een voltreffer van de Britse onderzeeër Tradewind bij Mokko Mokko (bij Bengkulen) aan de westkust van Sumatra. Mijn vader overleeft ook deze ramp en komt na 40 uur in het water gelegen te hebben, met andere geredde schipbreukelingen terecht in de gevangenis van Padang. De omstandigheden daar zijn slecht. Kleding hebben de gevangenen niet of nauwelijks. Op een open vrachtwagen met nauwelijks kleding aan hun lijf worden de gevangenen over de bergen heen naar de dodenspoorlijn Pakan Baroe vervoerd. Velen zijn er zo slecht aan toe dat ze vrijwel direct overlijden. Karel belandt in kamp 5 en moet onderhoud plegen aan de spoorlijn.Op 13 november 1944 overlijdt hij aan malaria, dysenterie en bloedvergiftiging. Hij wordt begraven op de kampbegraafplaats in graf 7. Na de oorlog vindt herbegraving plaats in het Karel Doormanhof, op het Nederlands ereveld Kembang Kuning in Surabaya, op plaats F13 (thans C 46). Sluiten