Johannes (Hans) groeide op in een gelukkig gezin. Samen met zijn broer Pim had hij een onbezorgde jeugd. Zijn vader had een agenturenhandel in diverse levensmiddelen. Tijdens het bombardement van de binnenstad van Rotterdam werd hun huis op de Meent volledig verwoest. Zij vonden onderdak bij de ouders van zijn moeder in een kleine etagewoning in de Grasstraat. Oktober 1940 verhuisden zij naar de Burgemeester Meineszlaan 42. Na zijn schooltijd ging Hans als vertegenwoordiger bij zijn vader werken. In die hoedanigheid leerde hij zijn latere echtgenote kennen: Petronella (Nel) Antonia Maria Peltenburg. 23 oktober 1941 trouwden zij en kregen een woning in de Kapelstraat toegewezen omdat zij de ouders van Nel in huis namen en de zorg voor hen op zich namen. Nel raakte in verwachting en op 17 februari 1943 werd hun zoon Johannes Marie (Joop) geboren. Een jaar later kon Nel vertellen dat er weer een baby op komst was. Begin december als alles goed ging. En dan komt op 10 november het bevel om zich te melden voor de arbeidsinzet.“… Op bevel der Duitsche Weermacht moeten alle mannen in den leeftijd van 17 t/m 40 jaar zich voor den arbeidsinzet aanmelden. Hiervoor moeten alle mannen van dezen leeftijd onmiddellijk na ontvangst van dit bevel met de voorgeschreven uitrusting op straat gaan staan. ….. ….. Er moeten worden meegebracht: warme kleding, stevige schoenen, dekens, bescherming tegen regen, eetgerei, mes, vork, lepel, drinkbeker en boterhammen voor één dag. ….. ….. De dagelijksche vergoeding bestaat uit goeden kost, rookartikelen en vijf gulden. Voor de achterblijvende familieleden zal worden gezorgd. …..”Hoe zijn dagen geweest zijn vanaf de dag dat hij uit Rotterdam weggevoerd is, is weinig bekend. Met vele anderen moest hij naar de verzamelplaats bij het belastingkantoor lopen en vandaaruit naar het Feyenoordstadion. Daar werden ze in groepen verdeeld die ofwel te voet, per rijnaak of per goederentrein op transport werden gesteld. Over zijn reis naar Duitsland is niets bekend. Waarschijnlijk is hij per trein vervoerd, waarbij telkens bij diverse plaatsen in Duitsland een deel van de mensen achtergelaten werd. Hij werd ingezet om het door bombardementen verwoeste spoorwegcomplex in Rheine (Westfalen) te helpen herstellen. Niet gewend aan dat zware werk onder moeilijke omstandigheden werd hij ziek. Door gebrek aan medicijnen en goede verzorging overleed hij op 3 januari 1945 aan dysenterie in de Breitestraße 22, waar hij met meerdere lotgenoten was ondergebracht. Inmiddels was op 2 december 1944 zijn tweede zoon geboren, Wilhelmus Karel (Wil). Hem heeft hij dus nooit gezien en in zijn armen kunnen houden. Hans werd begraven op het R.K. Friedhof Königsesch in Rheine.In 2008 werd contact opgenomen met de Oorlogsgravenstichting over de mogelijkheid tot herbegraving. Bij de eerste contacten van de Oorlogsgravenstichting met de begraafplaatsbeheerder in Rheine begon de onduidelijkheid. De huidige beheerder wist niet waar op hun begraafplaats mijn vader begraven was. De Oorlogsgravenstichting kon toen niet anders dan mededelen dat het graf als verloren moest worden beschouwd. Er waren echter wel al die jaren grafrechten betaald. Bij navraag bleek dat het graf waarvoor betaald werd, leeg was en het slechts een herdenkingsplaats betrof. Navraag bij het bisdom, de begraafplaatseigenaar, leverde wel resultaat op. De gepensioneerde beheerder zou nog precies weten waar mijn vader begraven was, want dat had hijzelf nog gedaan. Alleen was daar nooit meer iets van op papier gezet. Op 20 april 2016, de dag van de opgraving, bleek echter dat hij de exacte plaats ook niet wist, want hij was er naar eigen zeggen niet bij geweest toen de begraafplaats in 1985 werd heringericht. Hij kende echter nog een oud-grafdelver, die wel de herinrichting had mee gerealiseerd. Deze man wees toen de plaats aan waar Hans begraven was. Daarna kon de opgraving en het vervoer naar Nederland eindelijk beginnen. Op 27 juli 2016 hebben zijn beide zoons, in het bijzijn van de naaste familie, na een korte plechtigheid de grafsteen geplaatst. Sluiten