Johannes Franciscus (Jan) Otten. Geboren te Houthem (-st. Gerlach), thans Valkenburg (Lb.) op 7 januari 1910. overleden op 8 juni 1944 te Tarakan. beroep: Sgt. Inf. KNIL. Naar overlevering behorende bij een sectie mortieren. Waarschijnlijk (volgens zijn grafkaart) overleden aan beri-beri/uitputting in gevangenschap. Thans begraven op het ereveld Kembang Koening te Soerabaja, grafnr. AAA-335.

Jan was ongehuwd bij overlijden en laat voor zover bekend, geen kinderen na. Zijn oudste broer J.P.C. (Jos) Otten was tevens KNIL-militair (marechaussee), maar heeft de oorlog overleefd.

Sluiten

De Japanners hadden in de jaren dertig van de afgelopen eeuw - naast de uitbreiding van de machtssfeer in het Aziatisch halfrond - grote behoefte aan uiteenlopende producten waaronder olie. Nederlands-Indië bezat, in tegenstelling tot Japan, veel van die grondstoffen. Het eiland Tarakan was onder meer bekend om de uitstekende kwaliteit olie. Het Nederlands-Indisch gouvernement wist dat bij een conflict Tarakan een hoofddoel was van de Japanners. Het eiland werd daarom verdedigd door KNIL-eenheden waaronder kustartillerie. Jan Otten was daar als KNIL-sergeant der eerste klasse ingedeeld bij een sectie mortieren, toen de Japanners op 10 januari 1942 vanuit zee, de eerste gewapende strijd aangingen met de Nederlands-Indische strijdmacht. Na een hevige strijd werd Jan gevangengenomen en op het eiland geinterneerd. Hij is daar volgens overlevering, op 8 juni 1944 aan zijn ontberingen overleden. Het stoffelijk overschot werd medio 1964 van het ereveld Tarakan, graf C2, overgebracht naar het ereveld Kembang Koening te Soerabaja. Het ereveld Tarakan werd namelijk in 1964 opgeheven. Volgens de gegevens van het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) is Jan aan beriberi overleden. Het Rode Kruis wist na de oorlog te melden dat Jan Otten een ‘sproetig’ gezicht had. Lange tijd heeft het verhaal de ronde gedaan dat Jan Otten op Tarakan door de Japanners zou zijn onthoofd als represaille voor het vasthoudend gewapend verzet dat de Japanners daar zouden hebben ondervonden. Een deel van de KNIL-macht op Tarakan zou zich in die mêlee al hebben overgegeven, althans de beschietingen op de aankomende Japanse schepen hebben gestaakt. Een ander onderdeel van het KNIL zou zijn verstoken van communicatie bij het naderen van de Japanners en zou stevig verzet hebben geboden, ondanks dat het KNIL zich daar al had overgegeven.. Hierdoor werden nog verscheidene vijandelijke oorlogsschepen de grond in geboord. Bovendien werden de olie-installaties vóór de overgave door het KNIL, vernietigd. De Japanners waren furieus hierover en vermoordden daarop 215 KNIL-militairen. Sluiten