Anton wordt geboren op 10 juni 1906 in Tilburg als
zoon van Christiaan en Maria van Pelt. Hij is doctorandus in economie en
vestigt zich met zijn vrouw Caroline Schutte vanuit Amsterdam in het
Javaanse Soerabaja, waar hij als accountant werkzaam is voor het
gouvernement.

Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart
de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners
grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege
zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering
van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste
doelen om Oost-Azië te overheersen. De Japanse veldtocht waarin de
belangrijkste strategische punten worden ingenomen, zou uiteindelijk
drie maanden in beslag nemen en eindigen met de capitulatie van het KNIL
op 8 maart 1942.

Tegen deze achtergrond heeft Anton zich gemeld bij de landstormploeg
in Soerabaja en wordt hij ingezet bij de verdediging van de stad. Op 12
maart, enkele dagen na de overgave, wordt hij echter krijgsgevangen
genomen en afgevoerd naar de kampen. Later dat jaar wordt hij
gedeporteerd naar het vasteland van Zuidoost-Azië, waar hij als
dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Anton
komt terecht in het Thaise kamp Kuie, op 190 kilometer van het
oostelijke eindpunt van de lijn in Non Pladuk en dertig kilometer ten
noorden van de beruchte Hellfire Pass.

Werken aan de ‘dodenspoorlijn’ betekent lange dagen van extreem zwaar
werk in het broeierig hete weer van de tropen. De voeding is zeer karig
en er zijn nauwelijks medicijnen voorhanden tegen endemische ziekten.
Ondertussen staan de gevangenen bloot aan mishandelingen en lopen grote
kans in hun verzwakte toestand te verongelukken.

Ook voor Anton worden de ontberingen uiteindelijk te veel. Op 23 juli
1943 wordt hij met acute enteritis opgenomen in de ziekenbarak. Hij
bezwijkt niet lang daarna, op 6 augustus 1943 Anton is 37 jaar geworden
en rust op de oorlogsbegraafplaats in Kanchanaburi.