Wilhelmus Albertus Peters ligt begraven op het Ereveld bij de Grebbeberg, in de buurt van waar hij in de meidagen van 1940 sneuvelde. Op zijn grafsteen staat 13 mei 1940 als sterfdatum, maar in het overlijdensregister van zijn woonplaats Ubbergen staat 12 mei 1940 als sterfdatum. Die inschrijving vond pas op 19 juli 1940 plaats. Waarom het zo lang duurde eer dat kon gebeuren, weten we niet. Maar het waren warrige tijden en het is dus zeer wel voorstelbaar dat de familie dik twee maanden in onzekerheid heeft gezeten.

Peters, geboren op 26 maart 1910, was geboren in Ubbergen bij Nijmegen. Na zijn school te hebben afgemaakt ging hij werken bij de steenfabriek in Erlecom, ook bij Nijmegen. Hij kreeg verkering met Theodora Maria Meurs, een meisje, dat vlak bij hem woonde. Ze trouwden en gingen in het nabijgelegen Kekerdom wonen. Na de geboorte van hun dochter, in 1938, gingen ze weer in Erlecom wonen. Daar werd in 1939 een zoon geboren.

Gewoon, het verhaal van een jong, opkomend gezin, dat een blij verhaal had kunnen blijven als de tijden wat blijer waren geweest. Maar in 1939 hing er oorlogsdreiging boven Europa. Nazi Duitsland wilde een plaats onder de zon en was al jaren bezig zich te bewapenen teneinde zich die plek met geweld toe te eigenen. Nederland was een klein land met een zwakke defensie en wilde heel graag neutraal blijven. Maar er vond wel een mobilisatie plaats en een van de jonge mannen, die werd gemobiliseerd was Wilhelmus Albertus Peters. Hij werd ingekwartierd bij de familie Van den Heuvel in Rhenen. In de nacht van 9 op 10 mei vielen de Duitsers Nederland binnen. Daar was geen enkele andere aanleiding voor dan dat de Nazi’s vonden dat ze zich dat konden permitteren. Het was landjepik van het zuiverste water. In de vijf jaren die volgden zouden de bezetters zich stelselmatig niet aan geldende rechtsregels houden.

Hoewel er wel wat geld in de defensie was gestoken, was het Nederlandse leger geen partij voor de geoefende Duitse oorlogsmachine. Ook op de Grebbeberg niet, hoewel de Nederlanders dapper vochten. Veel Nederlandse soldaten sneuvelden, waaronder Peters. Hij lag met een groep maten in een stelling tussen de Heimersteinselaan en de Levendaalseweg. De Duitsers gooiden er een handgranaat in en namen de stelling over. Pas op 17 mei werden de gesneuvelden gevonden. Peters en zijn maten werden op die dag begraven in het tweede gedeelte van het derde Hollandse graf op het Grebbekerkhof.

Mevrouw Peters-Meurs bleef met haar twee kinderen achter. Het zal voor haar geen gemakkelijke tijd zijn geweest. Vooral in de begintijd kreeg ze veel steun van de familie Van den Heuvel, ook als haar man met de Pinksterherdenking werd herdacht. Na verloop van tijd kreeg ze een relatie met de heer G. Groothuizen. In 1943 trouwden ze. De contacten met de familie Van den Heuvel zijn altijd gebleven.

Wilhelmus Albertus Peters zou nooit ouder worden dan dertig jaar. Hij gaf zijn leven om zijn land vrij te houden van vreemde indringers. Wij mogen hem niet vergeten.

Pas op 19 juli 1940 was het mogelijk om het overlijden van Wilhelmus Albertus Peters aan te geven en in te schrijven in het overlijdensregister van de gemeente Rhenen. In de overlijdensakte nr. 88 verklaarde de aangever, "daarvan uit eigen wetenschap kennis dragende", dat Wilhelmus Albertus overleden was op 12 mei 1940 "des namiddags ten twee ure." De aangever was gemeentebode van beroep wonende te Ubbergen in de provincie Gelderland. Het is onbekend hoe deze ambtenaar uit Ubbergen aan de bron van zijn kennis gestaan heeft. In Ubbergen zelf werd een uittreksel uit het overlijdensregister van Rhenen nog eens een maand later, op 7 augustus 1940, ingeschreven in het overlijdensregister van Ubbergen. Wellicht is er in deze omstandigheden een vergissing begaan betreffende de overlijdensdatum van Wilhelmus Albertus Peters, want op diens grafsteen staat vermeld dat hij sneuvelde op 13 mei 1940. Deze datum is vervolgens ook overgenomen door de Oorlogsgravenstichting.