Johan Désiré van de Pol

Via het Comite ereschuld Onderscheidingen werd ik erop attent gemaakt om, indien van toepassing, (gesneuvelde) familie leden voor te dragen voor postume toekenning van een onderscheding. Aldus geschiedde. Voor de jongste broer van mijn moeder, waar ze tot haar overlijden naar heeft gezocht. In WO II was hij krijgsgevangen gemaakt, afgevoerd naar Japan, en nooit meer levend teruggevonden. Pogingen via het Rode Kruis leverde evenmin iets op. Na haar dood begon ik met het uitzoeken van mijn roots en nam de taak op mij om hem te vinden. Mede dankzij het internet vond ik in het RA zijn interneringskaart. Het eerste tastbare bewijs dat hij had geleefd. Daarin stond ook vermeld waar hij werd geinterneerd: POW Osaka, no 7 Branch Camp. Daar is hij uiteindelijk ook gestorven aan long- en buikvliesontsteling door de ontberingen in 1944. Ondanks het trieste einde kon ik mijn moeder niet meer informeren met het goede nieuws. Dit was dan ook het enigste tastbare bewijs van zijn bestaan. Afijn, ik ging aan de slag om hem voor te dragen, met vooraf de wetenschap dat in feite alleen zij in aanmerking kwamen die nageslacht hadden. Alleen directe nazaten konden een aanvraag indienen. En ja hoor, aanvraag werd afgewezen aangezien ik geen nageslacht ben van mijn oom. Allicht niet! Die kans heeft hij nooit gehad want hij stierf op 22 jarige leeftijd! Dit was voor mij een motivatie om een bezwaarschrift in te dienen. Want zeg nou zelf: wat is het verschil tussen een oorlogsslachtoffer die dat ʺgelukʺ wel had en een ander, die niet eens die kans kreeg?? Welnu, op grond daarvan kreeg mijn oom uiteindelijk wel zijn dikverdiende medaille. Helaas, nogmaals, mijn moeder kon het niet meer meemaken. Maar ik weet zeker dat ze daarboven blij zal zijn en haar broertje alsnog kon feliciteren! Sluiten