Wilhelmus Johannes Post

Vandaag is het 19 januari 2022. Een herinnering.

Wim (Wilhelmus Johannes) Post, geboren op 13 januari 1923 te IJmuiden-Oost aan de Velserduinweg, is 75 jaar geleden in Djakarta, vier dagen na zijn 24e verjaardag door een opgelopen besmetting met tyfus uit de tijd gekomen. Hij was toen al anderhalf jaar van huis als zogenaamde Oorlogsvrijwilliger, en wel een van het eerste uur. In maart 1943 zat hij, onder de schuilnaam Willem de Smit, ondergedoken in Goes. Hij kwam weer naar huis terug en was sedert september 1944 actief in het R.-K. verzet in IJmuiden-Oost. Op 16 februari 1945 werd hij 's avonds thuis aan de Heerenduinweg bij een 'Razzia', onder leiding van de Duitsers Högg en Ratke van de Feldgendarmerie uit Haarlem, wegens illegale activiteiten gearresteerd, samen met zijn vader Kees (Cornelis Egbertus) Post. Kees werd diezelfde avond na Spertijd weer op straat gegooid, Wim werd opgesloten in de Weteringsschansgevangenis in Amsterdam. Na de arrestatie van Hannie Schaft, een bekende van hem uit het verzet, werd hij plotseling vrijgelaten en daar op straat gezet. Lopend bereikte hij na twee dagen IJmuiden. Na de bevrijding op 5 mei 1945 was hij meteen actief betrokken bij de gewapende B.S. Vesting IJmuiden. Op 22 juli meldde hij zich, zoals gezegd, als Oorlogsvrijwilliger bij de zogenaamde Gezagsbataljons, om ook het door Japan bezette Nederlands-Indië te bevrijden. Hij werd in juli al naar Engeland gestuurd voor verdere bewapening en training in Transit Camp Woodfarm bij Malvern Wells bij Worcester. Vandaar ging het vrij snel per schip, SS Moreton Bay, naar Indië. Omdat de Engelsen de Nederlanders niet toe wilden laten in Indië week het schip uit naar Australië (Fremantle, Melbourne en Sidney), waar de soldaten zeer vijandig behandeld werden als bezetters en het schip aan de ketting kwam te liggen. Hij schrijft daarover aan zijn zwager en zus, Coen en Jo Hamers-Post, "Grote staking meegemaakt en relletjes en vechtpartijen gezien. Affijn, alles wat ons afleiding kan geven hebben we daar gezien". Niemand mocht het schip op of af en de Australische vakbonden handhaafden een strikte isolatie/quarantaine rond het schip. Uiteindelijk mochten ze 22 november 1945 vertrekken met bestemming Batavia, maar omdat Nederlands-Indië nog steeds door de Engelsen gesloten werd gehouden, landde het schip in Malakka (Maleisië). Daar werden de vrijwilligers op 27 januari 1946 in een kamp in de rimboe, Bayan Lepas, vastgehouden. Pas na 24 februari 1946, bijna een jaar na hun vertrek, werden de Nederlanders tot Indië toegelaten. Wim belandde als medewerker van de tekenkamer van de LTD (Landmacht Technische Dienst) aan een bureau in Batavia (Djakarta), Koningsplein West 13. Inmiddels had hij door zijn ervaringen goed in de gaten, dat de Nederlanders daar niets meer te zoeken hadden. In zijn laatste, mij bekende, brief naar huis schrijft hij op 23 november 1946: "De wapenstilstand is ook maar alleen op papier geldig, want van beide kanten trekt geen mens zich er iets van aan. Maar dat weten jullie misschien al. Ik ga eindigen, want wij moeten zwemmen. Allemaal een stevige poot, en tot spoedig schrijfs maar weer. W. Post." Wim wist inmiddels dat hij thuis in Nederland een neefje en nichtje, Coen Hamers III en Nel Kok, had gekregen en uit zijn brieven blijkt dat hij erg naar hen uitzag. Uit zijn brieven blijkt ook een groeiende heimwee naar huis. Hij zou het niet meer beleven. Op zijn verjaardag ontving de familie, via de gemeente en de paters in IJmuiden-Oost, van het ministerie van Oorlog het bericht dat hij ernstig ziek was geworden. Binnen vier dagen volgde de fatale afloop.

Vandaag wordt, op zijn 75e sterfdag, bij zijn graf in Djakarta, Menteng Pulo, een bloemenhulde gezet door Sr.M. Franselin FSGM en Sr.M. Pricilla FSGM, van de Indonesische tak van de zusters Franciscanessen van de Heilige Georgius de Martelaar van Denekamp, namens alle familieleden. Zijn naam is opgenomen op het monument op Westerveld te Driehuis (Velsen). Wij, zijn familie, houden zijn naam in ere.