Pieter Prins uit Honselersdijk is een van de helden uit de Tweede Wereldoorlog die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Op 12 maart 1945 is hij in Rotterdam samen met anderen gefusilleerd. 'Je bent soldaat of niet'.Het regent op dinsdag 7 augustus 1945. Met natte, glimmende helmen op en het geweer strak over de schouder openen Westlandse KP'ers een indrukwekkende begrafenisstoet. Die trekt om elf uur in de morgen dwars door Naaldwijk. Op weg naar de Algemene Begraafplaats aan de Geestweg. Ze begeleiden drie verzetstrijders, die met militaire eer worden herbegraven. Het zijn Nicolaas Koers (kleine Niek), Leendert Poot en Pieter Prins (Daan). Allen Westlandse leden van de LKP in Rotterdam, die kort voor de bevrijding zonder vorm van proces door de bezetter om het leven zijn gebracht.Pieter Prins woont in de Burgemeester Van Doornstraat 33 in Honselersdijk als hij in 1938 – oudste uit een groot gezin - op achttienjarige leeftijd wordt opgeroepen voor de militaire dienst. Hij komt dan terecht bij het bataljon Jagers Den Haag/Waalsdorp. Piet staat in Honselersdijk bekend als een sociaal ingestelde, sympathieke vent. Hij heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en huldigt opvattingen die hij in zijn gereformeerde milieu van huis heeft meegekregen.Als een jaar later de oorlogsdreiging steeds verder toeneemt en de mobilisatie een feit is, dirigeert de legerleiding het Haagse regiment Jagers naar Waalhaven in Rotterdam. Luchtlandingen op dit vliegveld moeten daar door hen worden tegengegaan. De soldaten zijn echter slechts licht bewapend. Handgranaten hebben ze bijvoorbeeld niet. Als dan ook in de vroege morgen van vrijdag 10 mei 1940 de eerste bommen op het vliegveld vallen, overrompelen de Duitsers hen in eerste instantie. Maar ze gaan toch manmoedig de strijd aan. Vliegtuigen stijgen op en weten met succes Duitse toestellen neer te halen. Op de grond kunnen ze echter weinig uitrichten. Er vallen veel doden en gewonden.,,Mijn kameraden zitten overal verspreid en er zijn er ook gevallen!'', schrijft hij op 11 mei aan zijn ouders op een briefkaart waarvan hij hoopt, dat die ook 'ginds' aankomt. Hij blijft – zo blijkt uit een volgend schrijven - tot het laatste toe op neerdalende Duitse parachutisten vuren. Een paar weet hij er ook neer te schieten. Maar de overmacht is te groot. Pieter weet tenslotte met enkele kameraden de Maas over te steken en zich te melden bij een onderdeel onder bevel van ene kapitein Hoyer, die hen wegens gebrek aan personeel goed kan gebruiken. Na de capitulatie keert Pieter terug bij zijn onderdeel. Op 14 mei schrijft hij: ,,Vandaag in Den Haag aangekomen. Wachten op nadere orders. Niet terugschrijven, komt niet terecht''.Na de capitulatie neemt hij in Honselersdijk zijn werk als tuindersknecht weer ter hand. Het verzet tegen de bezetter is dan nog niet zo goed georganiseerd, maar hij sluit zich er al gauw bij aan. Het richt zich in het begin voornamelijk op landverraders, waar ook Piet een enorme hekel aan heeft. Zo beschildert hij op een avond als de duisternis eenmaal is ingevallen met oranje menie de voordeuren van huizen waar NSB'ers wonen met de letters OZO: 'Oranje zal Overwinnen'. De volgende dag is heel Honselersdijk in rep en roer. De politie stelt een onderzoek in, maar vindt niemand. Wel vindt een van zijn zusjes op de zolen van zijn schoenen oranje verfspetters. Ze roept moeder Prins erbij. Die begrijpt het meteen: 'Mondje dicht. Anny''.Later weten Piet Doelman en Leendert Valstar meer lijn in de organisatie van het verzet te brengen. Valstar heeft een groot organisatorisch talent, Doelman is een actieman. Valstar stelt in 1943 de eerste Westlandse Knokploeg samen. Een veeboer, een vertegenwoordiger, een koopman, een ambtenaar, een leerling MTS, twee landbouwers, een chauffeur, twee politiemensen, een bakker en een fabrieksarbeider. Een van de namen: Piet Prins – schuilnaam Daan..In groepjes discussiëren ze onder meer over de vraag of liquidatie van verraders geoorloofd is of niet. Valstar vindt later de dood in het concentratiekamp Vught, hetgeen een groot verlies voor het Westland is. Ook Piet Doelman – die de leiding overneemt - is bijna slachtoffer. Op spectaculaire wijze weet het verzet hem uit de Scheveningse gevangenis te bevrijden.Wat Piet Prins in het verzet precies doet is niet tot in detail bekend. Wel dat hij ook betrokken is bij de overal op het Naaldwijkse bureau van de voedselcommissaris om Ausweisen te bemachtigen. Later is het K.P. Penning, ook uit Honselersdijk, die hem in september 1944 op de tuin in de Boschpolder waar hij werkt opzoekt om hem te vragen of hij bereid is de Knokploeg Westland-Rotterdam te gaan versterken onder meer om de Maastunnel te beschermen. Piet antwoordt hem: ,,Je bent soldaat of je bent het niet. Er is geen keus over'' .Zich bewust van de gevaren die hem bedreigen, gaat hij – zo voelt hij het – zijn plicht doen. In het begin biedt hij met succes hulp bij het veroveren van wapens op de Duitsers. Later zijn de wapendroppings bij Barendrecht van belang. Regelmatig gaat hij ook naar huis in Honselersdijk. Als hij begin maart weer ‘s nachts naar Rotterdam wil vertrekken, heeft hij het gevoel dat hij verraden is. Hij doet dan iets wat hij nog nooit heeft gedaan. Hij maakt ’s nachts al zijn dertien broers en zusters wakker en neemt bewogen afscheid van hen..Op de dag dat Pieter en de zijnen in Rotterdam een bijeenkomst hebben in het Beursgebouw aan de Coolsingel om te praten over hun plannen met de Maastunnel, de sabotageactiviteiten en de wapensituatie vallen de Duitsers onverwacht binnen. Ze worden ontmaskerd als illegalen – die ook nog eens plattegronden van de Maastunnel bij zich hebben – en gearresteerd. Verzet baat niet. Ze belanden in het Haagsche Veer. Op maandag 12 maart worden in alle vroegte op het Hofplein twintig man gefusilleerd. Daar is Pieter Prins dan nog niet bij. Hem en nog negentien andere gevangenen brengen ze via de Maastunnel naar de rand van de stad nabij de Goereeschestraat. Daar moeten de mannen zich zonder blinddoek opstellen en herhaalt zich het gebeuren op het Hofplein. Met alle negenendertig andere gefusilleerden krijgt Pieter Prins daar een tijdelijke begrafenis. Totdat hij – samen met de twee genoemde andere verzetsmannen - op die dinsdag de zevende augustus 1945 een herbegrafenis krijgt in Naaldwijk.De KP'ers dragen de drie kisten, die bedekt zijn met de nationale driekleur en kransen, grafwaarts. Zacht tromgeroffel begeleidt het neerlaten in hun graven. Dan vuurt het peloton van de eerste compagnie drie eresalvo's af.Maastunnel gered door verzetVan het begin van de oorlog af hebben Rotterdammers-in-hart-en-nieren hun Maastunnel – als personeelslid of verzetsman – met hand en tand verdedigd. Dit schitterende staaltje van bouwtechniek is in de loop van de oorlog gereedgekomen en in gebruik genomen. Als de Rotterdammers in de gaten hebben dat de Duitsers tegen het einde van de oorlog springladingen hebben aangebracht, weet men op listige wijze de daarvoor gebruikte elektrische bedrading dusdanig te manipuleren, dat de springladingen niet zullen ontploffen. Dat dit een uiterst spannende tijd voor de betrokkenen is laat zich raden. De kans dat het ontdekt wordt is steeds aanwezig.Pieter Prins is een van de leden van de LKP, die in de bres moet springen als er iets mis gaat. Het is verder de bedoeling, dat die verzetslieden op het ogenblik dat de geallieerden komen opdagen de wapens opnemen tegen de dan nog in de Citadel aanwezige Duitse eenheden totdat de troepen zijn gearriveerd. Tot dat doel worden de verzetsgroepen al die tijd in gebouwen in de buurt ondergebracht, van waaruit ze naar bevind van zaken zullen handelen. Maar dat wordt voorkomen door de onverwachte fusillade van veertig verzetsstrijders.. Sluiten