Peter, ofwel "Pierre", zoals zijn roepnaam was, is de tweelingbroer van wijlen mijn vader, Theodorus, roepnaam "Thei". Mijn vader en de hele Familie Reinders hebben hun leven lang pijn en gemis gevoeld door het niet terugkeren van "Pierre" uit Indonesie. Het enige wat terug kwam was een kist met wat persoonlijke spullen en foto's. Er is nog nooit een familielid aan zijn graf op Soerabaja geweest. Inmiddels plan ik een reis om, samen met een zoon van mij, naar Indonesie te gaan in november 2016 en ga daarbij de begraafplaats en het graf van wijlen mijn oom "Pierre" bezoeken. Al heb ik hem zelf nooit gekend, toch zal het daar aanwezig zijn veel emotie oproepen.Inmiddels is het weer een dik jaar geleden, dat onze middelste zoon Rob en ik aan het graf hebben gestaan van Peter Johannes ofwel mijn "Ome Pierre". Mijn zoon Rob en ik hebben van 1 t/m 19 februari 2017 een reis gemaakt naar Java en Bali. Dat is de mooiste herinnering, die ik ooit van mijn leven, naast mogelijk mijn trouwdag en de geboorte van onze 3 zonen, heb meegemaakt en zal meemaken. De hele reis was fantastisch en op de 8e dag van onze reis zijn we met een prive-chauffeur, vanuit de treinreis met onze groep, die we toen voor een dag verlaten hebben, naar Soerabaja gegaan en hebben we het gra van de tweelingbroer van mijn vader bezocht. Het lag er allemaal goed bij en we hebben een bloemetje bij het graf gelegd, welk mijn echtgenote Christien vooraf geprepareerd had. Voor mij waren het erg vreemde emoties bij het graf. Daar stond de naam "Reinders" "Peter Johannes" op het kruis met daarop de geboortedatum van mijn vader, 9 april 1926, en de sterfdatum 16 december 1948. Deze jongen was dus slechts 22 jaar toen hij daar stierf. Onwaarschijnlijk als je bedenkt dat mijn zoon Rob op dat moment 28 is. We werden hartelijk ontvangen door de beheerders aldaar, zijnde Molukse Indonesiers, en kregen een drankje aangeboden. Ook onze chauffeur was onder de indruk. Daar stonden we dan aan de andere kant van de wereld bij het graf van de tweelingbroer van mijn vader. Als eersten en enigen van onze erg grote familie "Reinders"!! Veel gedachten door mijn hoofd en we zijn volgens mij wel 5 tot 10 of mogelijk nog vaker weggelopen bij het graf en weer terug gegaan totdat we uiteindelijk toch defentitief weer moesten vertrekken en "Pierre" daar alleen achterlaten. We waren en zijn er op momenten nog stil van, maar het was geweldig indrukwekkend. Mijn belofte aan mijn vader is bij deze (helaas postuum, merkbaar aan opwellende tranen in mijn ogen) dan toch uiteindelijk ingevuld. REQUIEM in PACE. Zie het plaatje. Sluiten