6 April ’49Om 12 uur in de nacht werd er flink geschoten. Bij nader onderzoek bleek dat de wacht van de Genie schoot op de wacht van het station die met een lamp een ronde liepen. Een dik uur hebben ze in een greppel gelegen. Ze durfden hun hoofd niet omhoog te steken daar steeds een schijnwerper op hun gericht stond. Vreemde heren op wacht en er gebeurt wat.Om kwart voor 3 werden wij eruit getrommeld. Om 4 uur met de auto ervandoor richting Loeboek Selasi. Ongeveer 7 km van hier gingen we links het veld in elkaar vasthoudend daar we geen hand voor ogen konden zien van de duisternis. Zes uur kwamen we op onze plaats van bestemming. Een weg van 3½ km moest door ons worden afgezet. Wij gingen met drieën naar links. De rest ging naar rechts om zich daar te verspreiden. Voor we op onze aangewezen plaatsen aankwamen maakten die flikkers al alarm. Enkele zelfs brachten vuur uit op onze jongens die gelukkig niet van gisteren waren en er een volle lading op teruggaven. Dat moment was volgens ons wel wat link. Tegen half 7 namen we een paar maal een ontploffing waar ten teken dat de zuivering was ingezet. Ongeveer een 50 man trokken toen dwars door het veld terwijl wij met een 80 man de wegen van dat gebied hadden omsingeld zodat niemand zou kunnen ontsnappen. Wachten, eindeloos lang. 11 uur kwamen de eerste zuiveringsgroepen binnen met enkele gearresteerden.Om 12 uur verzamelden we allen in Moeara Panas waar een 50-tal inlanders bij elkaar was gebracht. Voor de middagkost kregen we een blikje noodvoeding toegewezen. Voor ons betekende dit het einde. Maar voor een 25 man waarvan twee van mijn peloton ging het pas beginnen. Die moesten nog even de bergen in. Wij gingen om half 2 huiswaarts met 17 gearresteerden. De rest werd ter plaatse vrijgelaten.Om 3 uur werd de rest van de patrouille, die 25 man, opgehaald. Nu kwam ons iets ter ore wat onze Compagnie nog niet was overkomen. Tijdens de patrouille twee gewonden, beiden in hun hand geraakt en op de terugreis nog twee erbij op de auto. Een op zo’n ernstige wijze dat hulp niet meer baten mocht en direct na aankomst in het ziekenhuis overleed. Soldaat eerste klas M.C. de Ridder . Een zware slag zowel voor de Compagnie als zijn naverwanten. Hij liet vrouw en kind achter. De zuiveringsactie was te goed gegaan, maar wat erna gebeurde was ver van goed. Twee van de drie gewonden moesten onmiddellijk naar Padang. De andere, toevallig van ons peloton, mocht in Solok blijven. Had een schampschot aan zijn knie.7 April ’49Met de trein mee voor bewaking en beveiliging van spoorwegpersoneel. Die, even voor Sawah Lunto, de spoordijk die bij een grote banjir gedeeltelijk was weggezakt, moesten herstellen. Men had er reeds eerder wat aan gedaan, maar het bleek voor een volgende banjir niet sterk genoeg. Een schutting van ijzer plaatste men plus de nodige grond waarmee het gat moest opgevuld worden. Naar schatting kon er wel 120 ton grond in. ’s Middags om 4 uur kwam ik thuis en 6 uur stond ik op nachtwacht station. Ja, de dienst is zwaar vooral nu er zovelen in ziekenhuizen en hospitalen liggen. Daags tevoren vier in een klap uitgeschakeld. Dan de malariapatiënten niet te vergeten. Om 12 uur had de ter aarde bestelling van M.C. De Ridder plaats gehad. Kon niet bij de begrafenis aanwezig zijn.8 April ’49Van wacht naar bed. Om 12 uur eruit gekomen. ‘Middags even bij het ereveldje gekeken waar de ter aarde bestelling van MC. De Ridder had plaatsgevonden. Sluiten