Pieter de Ruiter

Piet was de jongste van 8 kinderen uit een welvarend Hardinxvelds gezin. In 1927 ging hij naar de Koloniale Landbouwschool in Deventer die hem voorbereidde op werken in de rubberindustrie van Nederlands-Indië. Voordat hij kon gaan moest Piet eerst nog zijn dienstplicht vervullen in 1929. De dienstplicht beviel de tegendraadse en vrijgeestige Piet niet en hij was blij toen hij in 1930 zijn plicht voltooide en naar Nederlands-Indië kon vertrekken, gevolgd vluchtig door zijn vrouw Manci. Door de crisis van 1929 heeft Piet banen gehad op meerdere plantages en na een paar jaar begon het leven in Indië steeds beter te gaan. In 1936 kreeg hij zijn eerste dochter, 4 jaar later kwam de tweede. Slechts een jaar later, op 12 december 1941 werd Piet gemobiliseerd. Gezien zijn leeftijd werd Piet ingedeeld bij de Landstorm reservisten van Poerwokerto. Het is niet bekend of hij actie heeft gezien maar op 8 maart werd Piet gevangen genomen.

Hij werd gevangen gezet in kamp Tjimahi, een voormalig KNIL kazerne. Over zijn tijd in Tjimahi is weinig bekend, het enige teken van leven was een brief aan zijn vrouw rond nieuw jaar. Piet werd medio april 1943 afgevoerd als dwangarbeider om te werken aan de beruchte Burma spoorlijn, zijn lijdensweg is nu echt begonnen.

In een overvolle goederenwagon werd hij naar de haven van Tandjong Priok vervoerd waarna een vrachtschip hem naar Singapore verplaatste. Aangekomen in Singapore werd hij opnieuw in een overvolle, vieze, benauwde goederenwagon geduwd. De reis duurde deze keer vijf dagen, onder inhumane en ziekte verspreidende omstandigheden werd Piet vervoerd, de constante mishandeling en intimidatie van zijn Japanse bewakers maakte de reis nog zwaarder. De gevangenen kwamen op 22 april 1943 aan in Bang Pong de rest van de reis moesten ze te voet afleggen, een gruwelijke mars van 130 kilometer die hem ernstig ziek maakte. Op 27 april kwam de ernstig zieke Piet aan in kamp Tarsao. Tijdens de mars had hij dysenterie opgelopen en heeft door zijn ziekte geen daadwerkelijke arbeid verricht aan de spoorlijn. Op 10 mei 1943 overleed Piet, hij was 36 jaar oud. Na een korte plechtigheid en het zingen van het Wilhelmus (6e couplet) werd Piet begraven door Ds J.J. Oranje. Het is dankzij Ds Oranje dat we weten hoe Piets laatste maand was. Hij was een van de twee medische getrainde krijgsgevangene die Piet heeft verzorgd tijdens de reis en hij schreef een brief aan Piets vrouw Manci om zijn lot te delen.