Wie wat langer na de oorlog geboren is, heeft twee ouders die allebei de oorlog hebben overleefd. Dat lijkt een open deur, maar wie bedenkt hoe veel relatief jonge mensen tussen 1940 en 1945 zijn omgekomen, gaat daar misschien toch wat anders naar kijken. ‘Ik had er ook niet kunnen zijn’.

Cornelis Johannis Sarelse was nog pas 24 jaar toen hij op 9 mei 1945 in Lünen overleed. Volgens zijn vader stierf hij aan difterie. Met even veel recht kun je zeggen, dat hij stierf van uitputting, dat hij stierf aan de Arbeitseinsatz, dat hij stierf aan het gruwelijke systeem dat de Nazi’s hadden ingericht.

Cees Sarelse was een jongen van Goeree-Overflakkee, woonachtig in Middelharnis. Hij werkte als huisschilder. Hij is opgepakt en weggevoerd tijdens een razzia op het eiland. De Nazi’s eigenden zich het recht toe om alle jonge mannen te verplichten tot werk (zeg maar rustig dwangarbeid) in de Duitse oorlogsindustrie. Cees Sarelse zal het een zekere tijd hebben volgehouden om aan die Arbeitseinsatz te ontkomen, maar toen kwam de razzia waaraan niet te ontkomen viel.

Eenmaal in Duitsland kwam hij in Lünen terecht, niet ver van Dortmund. Waar hij te werk gesteld is en wat hij precies moest doen, we weten het niet. We weten wel, dat de oorlog net een paar dagen te lang voor hem duurde. De Duitsers gaven zich op 8 mei 1945 over aan de Geallieerden; hij stierf een dag later. Zijn ouders, die hadden gehoopt hun zoon levend terug te zien, moesten het doen met een doodsbericht. Cees werd in Duitsland begraven en werd pas jaren later herbegraven op het kerkhof van Middelharnis.

Een jong leven. In de knop gebroken. Door gruwelijk oorlogsgeweld. Voor hem geen vrouw en geen gezin. Voor wie anno nu op de Tweede Wereldoorlog kan terugkijken is dat misschien een reden om terug te denken aan al die jonge mensen die de oorlog niet overleefden en aan al die kinderen, die daarom nooit geboren zijn.