In het boek "Mijn Ruiters vinden we de volgende beschrijving met bijbehorende foto: "Sedert half februari leverde ons eskadron ook een pantserwagenpeloton voor de beveiliging van de wegen rondom Wonogiri. Dat gebied was nu ook voor zwaardere voertuigen te bereiken, sinds de Genie de spoorbrug over de Bengawan Solo berijdbaar had gemaakt door het leggen van een planken wegdek langs de rails. Het gebied was berucht bij onze pelotons die er bij toerbeurt naar toe werden gezonden. In het bijzonder de weg van Wonogiri naar het Oost daarvan gelegen stadje Djatisrono werd gevreesd vanwege het bergachtige, beboste terrein, dat overvloedig gelegenheid bood voor vuur-overvallen en het gebruik van trekbommen. Van alle kanten kon daar vuur worden verwacht en mijnexplosies van onder.Op 4 maart werd pelotonscommandant luitenant Schimmelpenninck door een kogel in zijn hals getroffen. Mèt hem werden ook zijn scoutcar-commandant korporaal De Ruiter en stormpionier de Javaanse Midi Soetrisno gewond, beiden licht. Schimmelpenninck werd in allerijl naar het veldhospitaal in Solo vervoerd. Daar stonden Onno Blaisse en ik bij zijn bed, maar Gerard was voor ons al onbereikbaar, rochelend naar adem, stervende. Hij overleed op 6 maart. Zijn dood bracht grote verslagenheid bij het eskadron teweeg, in het bijzonder bij de huzaren van zijn peloton. Gerard was een geliefde commandant geweest. Maar nog onvoorstelbaar veel zwaarder was het leed van zijn jonge echtgenote, charmante Monique, die wij ons nog zo goed herinnerden van haar bezoek in Engeland toen ons eskadron daar enige weken verbleef, nu twee jaar geleden. Zijn in november daarop geboren zoontje nu ruim een jaar oud heeft Gerard dus niet meer kunnen zien, behalve van foto's die hij altijd bij zich droeg en die nu ook weer op hem werden gevonden. Sluiten