World War II began in East Asia when Japan carried out the surprise attack on the US naval base at Pearl Harbor in December 1941. At that time our father, Johan Herman Scholten worked as bookkeeper of the trading-company ‘Internatio’ in Medan, North Sumatra. When it appeared that the Japanese conquest of Southeast Asia went very speedily, the government of the Dutch East Indies decided that only the island of Java would be defended. Johan Herman was ordered by the main office of ‘Internatio’ to leave Medan for Batavia, the capital of the Dutch East Indies. The journey took place over land through Sumatra across Straight Sunda to Java. In Batavia he was enlisted into the army to help defend his country. Johan Herman, as a peace-loving man, got a uniform and had to practice target shooting and bayonet fighting.

Following the lost naval battle in the Java Sea at the end of February 1942, the Japanese army invaded Java. With his army unit he went to the area around Bandung where the army was supposed to resist the Japanese invasion. The resistance was broken easily by the Japanese and the Dutch Forces capitulated. He was taken prisoner of war and interned in a POW camp at Tjimahi, northwest of Bandung. Our mother and brother Paul tried to visit him there. Our mother had a photograph made of the family and wanted to hand it to her husband, who was on fatigue duty outside the camp and he was able to communicate with our mother and brother at shouting distance. Probably our mother must have been able to hand the photograph to her husband. That day was the last time they met.

Johan Herman was transported by ship to Singapore and from there by railway to Thailand to put to work as slave labourer on the construction of the infamous Thailand – Burma railway line.

In 1944 our mother had sent through the International Red Cross a postcard to her husband. The postcard was returned with the message ‘Sudah Mati’ (‘already dead’). In September 1945 after the capitulation of Japan, she received formal confirmation that her husband had died on June 2nd 1943 in the POW hospital camp at Tha Makham near Kanchanaburi, not far from the infamous bridge on the River Kwai (actually the Mae Klong river). He was only 36 years when he died. The cause of his death was unknown but most likely, he must have died from malnutrition, diseases and exhaustion.

In October 1945 our mother received in Batavia a visit from the Reverend Carel Hamel who as an army chaplain and POW had survived the war and who had laboured in various camps along the railway line and also had been at the POW hospital camp at Tha Makham. Rev. Carel Hamel had assisted about 1300 dying prisoners at their death-beds and had taken care of some small belongings of the deceased prisoners. He handed our mother her husband’s wedding ring and another ring. It has been extraordinary what this brave man did in his religious zeal and courage to inform the relatives about what had happened to their loved-ones.

Our dear mother died too early at the age of 56 in 1961. So, she was unable to learn what we heard in the course of 2011 when we were informed a bit more about our father’s captivity till the time of his death.

We learned about the existence of the website www.gahetna.nl of the ‘Foundation Friends of the National Archives’ under the heading ‘Japanese Internment cards’. There on page 2019 we found the internment card of Johan Herman giving some information we did not know about. The ‘Nederlandse Oorlogsgraven Stichting’ (‘Netherlands War Graves Foundation’) had been able to provide us only some basic facts: the date and location of death and his grave.

Below is the translation into English from the Japanese internment card. The discovery of this information moved us deeply.

Translation

The internment card taught us that our father was taken prisoner in Bandung on March 8th 1942, had laboured in three camps along the railway line in Thailand, fell ill on April 10th 1943 and died on June 2nd 1943 at 15.45 o’clock at the POW hospital at Tha Makham. His first name ‘Johan’ was spelled correctly on the original card but had been changed to ‘Jogan’ with red pencil. The cause of his death was given ‘Mitrol regurgitation’. A search on Google revealed that this term was misspelled and should have been ‘Mitral regurgitation’ by the following definition:

Mitral regurgitation (MR), mitral insufficiency or mitral incompetence is a disorder of the heart in which the mitral valve does not close properly when the heart pumps out blood. It is the abnormal leaking of blood from the left ventricle, through the mitral valve, and into the left atrium, when the left ventricle contracts, i.e. there is regurgitation of blood back into the left atrium. MR is the most common form of valvular heart disease.

According to the Japanese he had died of heart failure. If this is true, then it must have been caused by malnutrition, diseases and sheer exhaustion.

The internment card was intended for our mother A. Lörzing in Kebon Sirih park in Batavia, that is the place where we lived before we were interned in camp Kramat and later in camp Tjideng.

The two red stamps with Japanese characters on both sides on the front side of the card and the diagonal line across the front side, indicate that the prisoner had died during captivity. The black number 90593 was added later in the Netherlands by the department of Dutch East Indies pensions of the Ministry of the Interior. We learned about this information on August 18th 2012 during a lecture by a Japanese historian dr. Kaori Maekawa, chairwoman of the SOO (‘Stichting Oorlogsgetroffenen in de Oost – Foundation of War Victims in the Far East)’. Dr. Maekawa told that the internment cards were administrated by a branch of the Japanese Ministry of War as from 27 December 1942. In 1955 the entire administration was handed to the Netherlands Embassy in Tokyo and from Tokyo transferred to the Netherlands. As from 2011 the SOO and the national Archives do their best to digitalise the cards and publicise the information through the website www.gahetna.nl for the benefit of relatives and researchers.

The lecture by dr. Maekawa was given in the museum ‘Bronbeek’ in Arnhem after the annual memorial service in honour of the POWs who died while working as slave labourers along the Thailand – Burma railway and the Pakan Baru railway on Sumatra.

We are grateful to the OGS for giving us the opportunity to present this short history in loving memory of Johan Herman Scholten, soldier infantry and POW who died June 2nd 1943 in Thailand and who is buried in the Kanchanaburi War Cemetery.

November 2016,

Toen de Tweede Wereldoorlog in Oost Azië uitbrak met de aanval van Japan op de Amerikaanse vlootbasis in Pearl Harbor in december 1941, werkte onze vader Johan Herman Scholten als boekhouder bij de handelsfirma ‘Internatio’ in Medan. Toen bleek dat de opmars van het Japanse leger en vloot heel snel verliep, besloot de Nederlands Indische regering alleen Java te verdedigen. Johan Herman kreeg van het hoofdkantoor van ‘Internatio’ de opdracht om naar Batavia te komen. De reis ging over land door Sumatra naar Java. In Batavia werd Johan Herman spoedig opgeroepen om dienst te nemen in het leger als ‘landstormsoldaat’. Hij, die de vredelievendheid zelve was, kreeg een uniform en moest leren schieten en met een bajonet op stropoppen insteken.

Na de verloren zeeslag in de Javazee einde februari 1942 had het Japanse invasieleger vrij spel in de verovering van Java en het gehele gebied van Nederlands Indië. Johan Herman was inmiddels met zijn eenheid van het Nederlands Indische leger vertrokken naar de ‘vesting Bandoeng’, waar het leger stand moest houden. Van die verdediging kwam niet veel terecht. Er werd nauwelijks gevochten.

Na de capitulatie van het KNIL werd Johan Herman opgesloten in een krijgsgevangenenkamp in Tjimahi (noordwest van Bandoeng). Daar zochten onze moeder en broer Paul hem op. Onze moeder had een foto laten maken van het gezin en die wilde zij aan haar man geven. Zij had een briefje bij hem laten bezorgen, zodat hij op een bepaald moment corvee buiten het kamp kon hebben en zij met hem konden oplopen in de berm van de weg en aldus al schreeuwende met elkaar konden praten. Het is waarschijnlijk dat onze moeder de foto heeft kunnen geven. Die dag was de laatste keer dat onze moeder en broer Paul onze vader hebben gezien. Hij werd daarna als krijgsgevangene per schip afgevoerd naar Singapore en vandaar per trein naar Thailand om te werk te worden gesteld aan de Thailand – Birma spoorweg.

In 1944 had onze moeder via het Rode Kruis een briefkaart die zij had geschreven aan haar man, terug ontvangen met daarop de voorgedrukte tekst ‘Soedah Mati’ (al dood). Onze moeder kreeg in september 1945 na beëindiging van de oorlog definitief bevestiging van zijn dood en dat hij al op 2 juni 1943 was overleden in het ziekenkamp Tha Makham (Tamarkan) bij Kanchanaburi in Thailand, niet ver van de beruchte brug over de ‘Kwai’ rivier (eigenlijk de Mae Klong rivier). Hij was slechts 36 jaar toen hij overleed. Over waaraan hij is overleden, is onze moeder toen weinig te weten gekomen, maar hij zal waarschijnlijk overleden zijn aan diverse ziekten, ondervoeding en uitputting.

Onze moeder kreeg na de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945 in oktober 1945 van legerpredikant ds. Carel Hamel (de zogenoemde ‘soldaten dominee’) de trouwring en zegelring van haar man. Dominee Hamel heeft van ongeveer 1300 stervende krijgsgevangenen enkele kleine persoonlijke bezittingen in ontvangst genomen. Het is buitengewoon wat deze bijzondere man in zijn geloofsmoed heeft gedaan om van al die stervenden een soort verslag bij te houden met de bedoeling de nabestaanden later te kunnen inlichten!

Pas aan het einde van 2011 kwamen wij iets meer te weten over de periode van zijn krijgsgevangenschap tot aan zijn overlijden. Dat heeft onze moeder helaas niet mogen meemaken. Zij overleed veel te jong op slechts 56-jarige leeftijd in 1961. Wij werden geattendeerd op een website www.gahetna.nl van de ‘Stichting Vrienden van het Nationaal Archief’, met een rubriek ‘Japanse Interneringskaarten’. Daarop staat op pagina 2019 de interneringskaart van Johan Herman, met gegevens die ons nooit eerder bereikt hadden! De ‘Nederlandse Oorlogsgraven Stichting’ had ons slechts de al bekende gegevens kunnen vertellen: datum en plaats van overlijden en plaats van het graf. Hieronder staat de vertaling uit het Japans van de kaart gekopieerd. Het zien van de kaart en de voor ons nieuwe gegevens ontroerde ons zeer.

Voorzijde van de Japanse interneringskaart van onze vader

Achterzijde

Vertaling

Uit de Interneringskaart en de vertaling daarvan blijkt dat onze vader als ‘landstorm soldaat’ op 8 maart 1942 op de dag van de capitulatie van het Koninklijk Nederlands Indisch Leger (KNIL) in Bandoeng gevangen was genomen, dat hij in Thailand in drie verschillende kampen heeft gezeten, ziek werd op 10 april 1943 en dat hij op 2 juni om 15.45 uur overleed in het POW ziekenhuis te Tha Makham. Zijn voornaam Johan was goed gespeld op het origineel van de kaart, maar werd later met rood potlood veranderd in ‘Jogan’. Als doodsoorzaak staat vermeld ‘Mitrol regurgitation’. Na zoeken op Google blijkt dit te moeten zijn ‘Mitral regurgitation’, dat als volgt wordt omschreven:

Mitral regurgitation (MR), mitral insufficiency or mitral incompetence is a disorder of the heart in which the mitral valve does not close properly when the heart pumps out blood. It is the abnormal leaking of blood from the left ventricle, through the mitral valve, and into the left atrium, when the left ventricle contracts, i.e. there is regurgitation of blood back into the left atrium. MR is the most common form of valvular heart disease.

Volgens de Jappen zou hij dus zijn overleden aan een hartziekte. Als dat inderdaad zo is, dan zal dat ongetwijfeld op zich zijn veroorzaakt door ondervoeding, uitputting en ziekten.

De kaart was bestemd voor A. Lörzing (onze moeder) in Kebon Sirih park in Batavia; dat is de plaats waar wij verbleven, voordat we werden geïnterneerd in kamp Kramat en later in kamp Tjideng.

De beide rode stempels met Japanse karakters aan beide zijden op de voorkant van de kaart, alsook de zwarte diagonale streep door de kaart, betekenen dat hij is overleden tijdens krijgsgevangenschap. Het zwarte nummer 90593 is later in Nederland aan de kaart toegevoegd door de afdeling Indische pensioenen van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Deze informatie vernamen wij op 18 augustus 2012 tijdens een lezing van een Japanse historica, dr. Kaori Maekawa, die voorzitter is van de in 2012 opgerichte ‘Stichting Oorlogsgetroffenen in de Oost (SOO)’. Dr. Maekawa vertelde verder dat de interneringskaarten werden ingevuld en bijgehouden door een afdeling van het Japanse ministerie van Oorlog vanaf de datum van oprichting van die afdeling op 27 december 1942. In 1955 werden de kaarten overhandigd aan de Nederlandse Ambassade in Tokio en daarna overgebracht naar Nederland. Vanaf 2011 beijveren het Nationaal Archief en de stichting SOO zich om de kaarten te digitaliseren en via de website van www.gahetna.nl bekend te maken aan nabestaanden en onderzoekers.
De lezing door deze Japanse vrouw werd gegeven in het museum Bronbeek in Arnhem na afloop van de jaarlijks gehouden herdenking van de overleden krijgsgevangenen, die als dwangarbeiders moesten werken aan de Birma-Thailand spoorweg en de Pakan Baroe spoorweg op Sumatra.

Wij danken de Oorlogsgravenstichting voor de mogelijkheid om deze dierbare herinnering te kunnen presenteren over Johan Herman Scholten, ‘landstormsoldaat’ die als krijgsgevangene van Japan overleed op 2 juni 1943 in Thailand en die begraven ligt op het Kanchanaburi War Cemetery.

November 2016