Joseph David Schulte wordt op 25 april 1918 geboren in Avereest (provincie Overijssel). In de twintiger jaren van de vorige eeuw verhuist hij met zijn ouders naar Steensel. Tijdens de oorlogsjaren is hij actief bij de partizanen en pleegt met een aantal kameraden tal van verzetsdaden. In 1944 gaat hij vrijwillig in dienst en wordt ingedeeld bij de commando-stoottroepen. Op 28 oktober 1944 sneuvelt hij in Best tijdens het uitoefenen van zijn plicht voor het vaderland. Hij sterft tijdens het ontmantelen van landmijnen, samen met twee andere jongemannen. Zijn ouders krijgen zijn lichaam na de fatale ontploffing in een verzegelde kist thuis. Joseph Schulte wordt met militaire eer begraven op het kerkhof in Steensel. Wat na die jaren nog rest, zijn alleen nog maar herinneringen. In een glas-in-loodraam in de Mariakapel op de Markt in Eersel staat de explosie, die een einde aan zijn leven maakte, afgebeeld. De Mariakapel is regelmatig open. Loop een keertje binnen om te zien hoe deze historische kapel er van binnen uit ziet. In Steensel herinnert de Joseph Schulteweg aan zijn verdiensten. In 1948 is besloten om, De Straat zoals dit gedeelte in het verleden bekend stond, te vernoemen naar Joseph Schulte. In de familie Schulte zijn enkele feiten opgetekend en bewaard gebleven. Hieronder een korte samenvatting. “Op een gegeven moment zat moeder Schulte aan het raam, met in haar handen de portefeuille van haar zoon Joseph. Tientallen granaatscherven hadden zich door het dikke leer en het stapeltje foto's binnenin geboord, alvorens ze haar zoon, samen met nog twee soldaten, uit elkaar zouden rijten. Ze koesterde de gehavende relikwie, het enige wat haar restte. Ze had geweten dat landmijnen opruimen risicovol was, maar zei: “Wat kun je als moeder eraan doen als je zoon van vijfentwintig elk gevaar wegwuift?” Het zuiden van het land was al bevrijd toen hij stierf, maar voor haar was de bevrijding door één verwoestende explosie ontaard in een hel waar ze nooit mee uit zou komen. Ze wist dat Joseph haar man en haar nooit ongerust had willen maken. Zo heeft noch zij, noch iemand anders van de familie ooit geweten dat Joseph bij de partizanen was gegaan. Pas later hoorden ze van zijn verzetsdaden. Het was met een zekere triomf dat hij thuis verhaalde van zijn kleine overwinningen op de gehate bezetter. Vader en moeder Schulte hebben hun kind nooit meer mogen zien. De kist met zijn stoffelijk overschot kwam thuis, maar ze moesten een eed afleggen dat die verzegeld zou blijven. Het leven ging verder, ondanks alle verdriet. Tot ze op een gegeven moment een klein getypt briefje kregen. Dit werd per post bezorgd, namens koningin Wilhelmina. Niet door haar persoonlijk getekend, maar door een ijverige secretaris voorzien van een naamstempel. Een kleurloos bedankje in ruil voor een jong leven. Een koninklijk bedankje dat gedateerd was... 26 juli 1946!” Sluiten