Schrijver van het boek beschrijft hoe hij een bezoek brengt aan het Groningse Bataljon in Malang. "Bezochten we het Groningse Bataljon de vorige keer in Soerabaja, thans ligt het in Malang ... Wat fijn om weer in hun midden te zijn. ook al was dit deze keer onder bijzonder droevige omstandigheden. Want dezelfde ochtend had de compagnie van kapitein Sampon drie man verloren, alle Groningse jongens: de sergeant Vos uit Stadskanaal, de korporaal Spijker uit Veendam en de soldaat Schut uit Sellingerbeetse. Ze waren omgekomen bij een mijnongeluk in de omgeving van Toempang. Morgen zal de begrafenis plaats hebben en die wil ik bijwonen ... Het is zondagmiddag, 18 januari en we zijn op de begraafplaats van Soerabaja. In een kapel staan drie kisten. De rood-wit-blauwe vlag ligt er over en daarop liggen weer enkele grote kransen. Rondom hebben zich vele militairen opgesteld. Langs de weg, die de stoep zal volgen, staan militairen van het onderdeel van de drie slachtoffers als dodenwacht. Naast de kisten staan de dragers en kransleggers. Aan het eind van de gang staan de officieren in twee gelederen. Een bevel klinkt: iedereen staat stram in de houding, de dodenwacht et helm op en het geweer aan de voet. De gezichten van de jongens staan strak; ze kunnen hun ontroering nauwelijks verbergen. De veldprediker ds. van Dijk, voert het woord. Van zijn toespraak is mij veel ontgaan, want ik zag alleen maar de stroeve gezichten en die drie kisten en dacht aan de familie; vermoedelijk weten ze het pas morgen en dan zijn de jongens al begraven ... Sluiten