In het boek "Mijn Ruiters" wordt deze beschrijving gegeven van de gebeurtenis die leidde tot de dood van Jacob Bloemsma: "Zondag 27 maart zou ziekenrapport worden gehouden in de grote kampong enige kilometers westwaarts van ons kampement. Ik zag de kleine colonne van vier jeeps vertrekken: twee jeeps van het jeeppeloton ter bescherming onder leiding van luitenant Meijer, de ziekenrapportjeep en de voorlichtingsjeep. Kort na hun vertrek hoorden we een doffe knal, meteen gevolgd door het in hoog tempo geratel van een jeep-browning. Ik sprong in mijn jeep en reed de colonne achterna. Ik vond ze staande op een smalle dijk tussen sawah's. De achterste jeep met zijn bemanning alert speurend in het rond maar zonder meer te schieten. De bemanningen van de ziekenrapport- en voorlichtingsjeep stonden versuft bij hun voertuigen, de voorste jeep lag op zijn kop naast de dijk met daarnaast Jan Meijer en zijn chauffeur, de Surinaamse huzaar Lobato, die beiden ook een versufte indruk maakten en bloedden. Jan Meijer wees mij met zijn hoofd naar de sawah. Daar lag nog een gestalte half op een sawah-dijkje, half in het water. Het was de schutter van de jeep, huzaar Jacob Bloemsma. Met een paar passen was ik bij hem. Het water waar zijn lichaam in lag, was rood gekleurd. Zijn wijd open ogen, anders zo helder waren nu fletsblauw. Ik vreesde dat hij zou doodbloeden in het water en probeerde hem aan zijn schouders op te trekken maar toen zag ik dat zijn rechterbeen nog maar met wat vel aan het lichaam was verbonden, zijn buik lag geheel open. Hier baatte geen hulp meer. Ik gaf de beide gewondenverzorgers opdracht zijn lichaam te bergen en ik benijdde hen niet om hun taak. Het ziekenrapport in de kampong ging die dag niet door. Trouwens we hoorden later dat de loerah die nacht van zijn bed was gelicht en waarschijnlijk vermoord.Jacobs lichaam werd, in een grondzeil gewikkeld, naar het veldhospitaal in Solo gebracht. De begrafenis had nog dezelfde zondagmiddag plaats. Jacobs dood bracht grote verslagenheid bij het eskadron teweeg. Hij was onze op één na jongste huzaar, toen hij stierf was hij pas 20 jaar oud. OVW-er, maar buitengewoon zachtzinnig, vriendelijk en hulpvaardig voor iedereen.Zo veel te zwaarder was het verlies voor zijn moeder, weduwe, wonend in Hilversum. Ik schreef mijn ouders in Baarn of zij haar een bezoek wilden brengen. Dat deden zij en zij schreven me hoe zij een ontroostbare en niet begrijpende vrouw hadden aangetroffen. Jacob was haar lievelingskind geweest, een zachte, hartelijke jongen. Zij had destijds al niet begrepen hoe zo'n zachtaardige jongen zich als oorlogsvrijwilliger voor de militaire dienst had kunnen aanmelden. Nog minder begreep zij het dat hij zich later ook nog voor het jeeppeloton had opgegeven. Hij was een trouwe briefschrijver geweest, maar zijn laatste briefje was kort omdat hij te moe was om te schrijven onder de zware druk van het dagelijks patrouilleren en dan nog vaak 's nachts wachtdienst of hinderlagen. En nu dit einde als een te snel opgebrand kaarsje. Zo nutteloos in haar ogen. Mijn ouders, hoewel zij zelf een zoon en een schoonzoon in de oorlog hadden verloren, konden haar niet troosten. Sluiten