Joseph Henricus Aelmans

Josef Henricus Aelmans, roepnaam Sef, werd geboren op 21 april 1914 op de Valkenvleug 25 in Haelen(tegenover voormalig Bloemenhuis Clerkx) als jongste uit een gezin van 12 kinderen, waarvan er 3 op jonge leeftijd zijn overleden. Zijn moeder stierf toen hij 13 jaar oud was. Hij bezocht de lagere school in Haelen en is daarna gaan werken, waarschijnlijk op de steenfabriek en in de werkverschaffing. In die vooroorlogse crisistijd was het ook bij de familie Aelmans “ermood troef”. Die omstandigheden deden Sef in 1937 besluiten vrijwillig dienst te nemen in het Nederlands-Indisch leger(het KNIL). Enkele weken voor zijn vertrek ging hij met zijn beste vriend Joep Waeijen ofwel Joep van Manesse-Bet “sjerp” eten in Roermond om alvast te wennen aan het Indisch eten.Na een korte opleiding in Nijmegen vertrok hij eind mei 1937 met het passagiersschip “de Baloeran” naar Indië. Hij, die nooit verder was geweest dan Roermond of Venlo, reisde nu via Engeland, Gibraltar, de Middellandse zee, het Suezkanaal, de Rode Zee, de Straat van Malakka en Singapore naar Batavia. Hij werd als fuselier ingedeeld bij het 15e batljon infanterie in Bandung. Daar leerde hij ook vrij snel Miek Brittijn kennen, een Indisch-Nederlandse vrouw met 2 kinderen, waarmee hij ging samenwonen in Bandung. Die vrouw en een van haar kinderen is na de oorlog naar Nederland gekomen en via haar is ook een fotoalbum van Sef Aelmans bewaard gebleven.Sef was een sportief persoon, die goed kon voetballen. Hij volgde ook een chauffeursopleiding, waarvoor hij in mei 1940 zijn rijbewijs kreeg. Hij had toen de rang brigadier. Of hij tevreden was met zijn baan betwijfel ik, omdat hij in een bewaard gebleven brief schreef, dat hij onderhand wel wist wat soldaat zijn betekent maar dat was niet veel goeds.Op 8 december 1941 verklaarde Nederland Japan de oorlog en een maand later viel Japan Nederlands-Indië binnen. Op 9 maart 1942 capituleerde het hele Nederlandse KNIL-leger, dat daarna werd opgesloten in kampen. Ze werden slecht behandeld. Veel slaag, weinig eten en in de brandende zon werken bij de aanleg van havens, spoorwegen, wegen en vliegvelden. Sef heeft twee en een half jaar gevangen gezeten in diverse kampen op Java en in Thailand. In januari 1943 moest hij gaan werken aan de beruchte Birma-spoorweg. Hij overleefde deze hel en in juni 1944 werd hij, met duizenden anderen(meest Britten en Nederlanders) ingescheept op het schip de “Hofuku Maru” voor een gevaarlijk reis naar Japan, waar ze moesten gaan werken in de mijnen. Japan had door de honderdduizenden mannen aan het front een tekort aan arbeidskrachten.Aan boord van die transportschepen heersten mensonterende omstandigheden. In het ruim werd tussen de 1000 en 1500 mensen samengepropt. Men zat opgesloten in snikhete ruimtes met vrijwel geen eten en medische zorg. Er heersten allerlei tropische ziektes, zoals malaria en dysenterie. Aanvankelijk maakte het schip van Sef Aelmans deel uit van een konvooi van 10 schepen, maar door motorpech moest het schip in de haven van Manilla achterblijven, waar het gerepareerd werd. Dit duurde van half juli 1944 tot half september 1944. Al die tijd mochten de gevangenen niet van boord . Het was de hel op aarde. Op 20 september vertrok het schip eindelijk vanuit Manilla richting Taiwan, samen met nog 10 andere schepen. De dag erna werd het konvooi opgemerkt door de Amerikanen, die met meer dan 100 gevechtsvliegtuigen de schepen aanvielen. Iedereen in de donkere ruimen wist, dat hun leven aan een zijden draad hing. Om vijf over half elf werd de Hofuku Maru getroffen door 3 torpedobommen, brak in tweeën en zonk binnen 5 minuten. Van de 1289 gevangenen overleefden er 242 de ramp, maar 1047 vonden een afschuwelijke dood. Daaronder was ook Sef Aelmans uit Haelen.Exact 2 maanden later, op 21 november 1944(dus 5 dagen na de bevrijding) werd zijn broer Harrie naast zijn huis in Nunhem dodelijk getroffen door een van de overkant van de Maas afgeschoten Duitse granaat. Hij is vermeld op de herinneringsplaquette aan de kerk in Nunhem. Sluiten