Mijn oom, Piet van Stijn, is op jonge leeftijd omgekomen bij een bombardement van de geallieerden op de Duitse stad Heilbronn.

Hij was geen bijzondere jongen, gewoon een volksjongen uit Schiedam. Tóch vind ik dat hij op deze pagina een plaatsje verdient, want hij was jong en een geliefd kind van zijn ouders. Zijn leven was kort, zijn einde roept vragen op.
Hij was in Heilbronn te werk gesteld door de Duitsers toen hij 19 jaar oud was, weggerukt uit zijn eigen omgeving. In de papieren staat dat hij is overleden in een schuilkelder, maar een getuige heeft later verteld dat hij vlak voor het bombardement uit de schuilkelder is gevlucht. Waarom weet niemand. De getuige is later naar mijn grootouders gegaan om hen zijn persoonlijke bezittingen te overhandigen. Na de oorlog was het in Europa een chaos om je geliefden weer terug te vinden. Je doden waren soms elders begraven, soms niet geïdentificeerd. Het heeft enkele jaren geduurd voordat ook mìjn familie informatie kreeg. Het heeft mijn oma geknakt, ze is tot haar dood blijven twijfelen of hij niet toch ergens was. Mediums en waarzeggers schoten als paddestoelen uit de grond. Mijn oma heeft er verscheidene geraadpleegd, allemaal zeiden ze dat hij nog leefde. Een verhaal was dat hij met geheugenverlies in Rusland was terechtgekomen.
Er is correspondentie geweest met het Rode Kruis, dat zich enorm heeft ingezet, toen en nu. Volgens hun gegevens is hij begraven in Frankfurt am Main. Daar staat ook een monument waarop oom Piet wordt genoemd.