Lieve Moeder en Vader,

Laat ik beginnen met mijn hartelijke gelukwensen aan te bieden met deze verjaardag; de laatste van een serie onder droevige omstandigheden gevierd. ‘t Is heel droevig, dat terwijl wij allen tenslotte de ellende van de Japse en Mofse invasie en bezetting doorstonden, wij nu nog getroffen moesten worden door het overlijden van Hok onder zulke droeve omstandigheden. Als altijd komt dan de vraag naar het ‘waarom’, waarop nimmer een antwoord, maar altijd een berusting volgt, zelfs nu, al is het in deze omstandigheden wel nog veel moeilijker om die berusting te vinden. Want vroeger onder de Japse bezetting wisten wij, dat het niet anders kon, dat wij hadden te aanvaarden, dat er slachtoffers vielen, en al zullen wij dat ook thans hebben te aanvaarden, daarom geloven wij nog niet, dat het niet anders had gekund. Als wij de berichten van de laatste dagen mogen geloven, dan is de tijd van praten nu voorbij, dan is de tijd van handelen thans aangebroken en dan zullen wij spoedig daar zijn waar wij wezen willen en waar wij 3 maanden geleden hadden willen zijn, neen hadden moeten zijn. Voorlopig komt er nog niets van ons vertrek naar Holland; deze week begint men weer met een hernieuwde registratie van hen die op medisch advies naar Holland zullen evacueren. Dan zullen er velen afvallen, want aanvankelijk gold, dat bij ziekte van de vrouw, ook de man zou meegaan, maar dat is nu van de baan, omdat men alle “fitte” krachten hier wil houden en terecht. Het eerst zullen nu vertrekken, de ernstige bedpatiënten, ik meen dat reeds een eerste contingent is scheep gegaan. Dan komen oorlogsweduwen en wezen en daarna de groep minder ernstige patiënten, die voor herstel van gezondheid minstens 6 maanden in Europa moeten vertoeven. – Misschien is het wel goed, dat wij dus wat later komen; dan is de barre winter wat voorbij en de kans groot dat wij tegen de lente dus zullen aankomen. Wij zullen het daar maar op houden. – Zojuist komt ons krantje binnen waarin iets staat over Hok. Ik zal het hier over nemen. –

In Memoriam Dr Ir Tan Sin Hok. In deze nacht van 1 op 2 December 1945 werd, bij de orgie van moord en brand-stichting in het Dagokwartier, ook Dr Ir Tan Sin Hok vermoord. Hij bleef in zijn huis, dat aangevallen werd, om zijn vrouw en kinderen gelegenheid te geven om te ontkomen. Indonesië heeft in hem een geleerde van internationale standing verloren, maar ook een humaan en hoogstaand mens, die niet slechts op onvermoeide wijze waakte en zorgde voor de belangen van de Chinese groep, doch een warm hart toonde voor alle inwoners van dit land. O.m. heeft hij als lid van de Stadsgemeenteraad te Bandoeng zeer geijverd voor betere volkshuisvesting. Al heeft zijn werk blijkbaar niet de dank gevonden, die het verdiende, zoo laat hij toch zeer velen achter, die hem gedenken met respect en vriendschap.” –

Wij sluiten ons hierbij volkomen aan; er valt niets aan toe te voegen. Met mij gaat het deze laatsten tijd vrij goed; alleen af en toe een aanval, maar dat hoort er zo bij. Enkele dagen geleden was het weer even mis, maar als dat weer voorbij is, dan is ook alles weer vergeten. Ik schrijf dus maar liever niet hierover. Dagelijks word ik extra gevoed door Em en Anneke en soms vind ik het wel een beetje beschamend om mij zelf al die lekkere hapjes toe te eigenen, zo zal mijn gewicht echter op den duur wel weer in orde komen.

Met veel liefs van ons allen, een speciale zoen en handdruk van uw Dirk