Ik vond een schrijven van mijn vader, Jan van der Sluis (1922-2009) waarin hij zijn tijd als tewerkgestelde in Stuttgart beschrijft. In dit schrijven komt de naam Hendrik Tenpierik voor. Hij heeft samen met Hendrik bij de familie Fahrbach in Eningen gewoond. Omdat ik niet precies weet hoe lang hij Hendrik al kende, schrijf ik het verhaal wat ruimer op. Ik heb ook nog een foto gevonden waar Hendrik op zou moeten staan. Die zal ik ook uploaden. Ik zal hieronder de tekst weergeven:

Op 6 november 1942 moesten we via het Arbeidsbureau in Middelharnis met 6 jongens naar Robert Bosch GmbH in Stuttgart. Ik alleen moest naar een afdeling aan de Heusteigstrasse. Wij sliepen met ongeveer 200 jongens in een lager. Het was een oude bierfabriek. Er waren geen ontspanningsruimten. Wij sliepen met ons 2en boven elkaar. Wij krgen daar geen eten. Er stonden 15 gasstelletjes, om bv. pannenkoekjes te bakken. Wij kregen gele bonnentjes en daar don je wat brood en 15 gr. margarine en wat meel en sigaretten, 6 stuks, op krijgen. Fruit was er niet. Ik heb ongeveer 8 maanden op pannenkoekjes geleefd. Door deze eenzijdige voeding ben ik 3 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis in Stuttgart. 's Avonds als er luchtalarm was moesten we met 4 jongens naar de fabriek hollen. In garages onderweg stond afweergeschut en dan schoten ze van daaruit. Het was heel gevaarlijk. Als je op de fabriek kwam moest je naar een bovenetage. Je kreeg een helm en gasmasker mee, en er stond dan een emmertje zand, dat was om op het fosfor te gooien, want fosfor gaat heel erg branden met water. Alleen Hollanders moesten dat doen, want Fransen zeiden "no compri". Zo heb ik altijd op een etage gestaan en nooit in een schuilkelder gezeten. Alleen de laatste keer, toen werd het zo erg met 1800 vliegtuigen. Toeh het alrm voorbij was, stond de overkant van de straat er niet meer en bij ons was alles kapot. Wij wijzen toen overgebracht naar Reutlingen. Er waren daar alleen kampen met Franse en Poolse krijgsgevanenen, dus kreeg ik van een Duitscher een seintje:"ik heb misschien een adres voor je in Eningen bij Fahrbach. Haar man is de laatste dag van oorlog gesneuveld in Baden-Baden. Toen wij ons met zijn tweeën meldden, zei ze "nein keine Auslander". Maar ze dacht: "ze zouden mij misschien kunnen helpen met bomen hakken". Wij kregn een kamertje op de bovenste etage zonder eten en verwarming, dus zeer ongezellig en 's winters vroeg naar bed voor wat warmte. Na enige tijd ging mijn kamergenoot weg, zijn naam Hendrik Tenpierik, met een bombardement op Reutlingen moesten wij daar gaan helpen. Ik wilde ruilen met hem. Hij naar de spoorwegen en ik Krankenkasse, maar dat mocht niet. Een dag later hoorde ik dat hij dood was. Ik ben wezen kijken. Hij lag met een kaartje om zijn arm op straat in de sneeuw met naast hem een Duitse soldaat met zijn vrouw en twee kinderen. Ik heb alles gemeld bij terugkomst in Holland en naar zijn moeder geschreven. Nooit wat teruggehoord. .......