Mijn moeder, mevrouw G.M. Valk-Davison, ligt begraven op het Nederlands ereveld Kalibanteng in Semarang. Ik ben al vele keren naar haar graf geweest. De eerste keer in 1973. Dat was toen heel emotioneel. Het was voor mij ook de eerste keer terug naar voormalig Nederlands Indë. Ik werd daar liefdevol opgevangen door de family Djokomoeljanto in Semarang, met wie ik nog steeds bevriend ben tot op de dan van vandaag. De tweede keer was ik er met mijn gezin en zijn we in 10 dagen naar alle mij bekende plekjes gegaan, die zij niet kenden. Onze laatste stop was het Nederlands ereveld Kalibanteng.Daarna, nadat ik gepensioneerd was in 1987, ben ik om de paar jaar vele weken in Semarang neergestreken. Ik voelde de trek, ik wilde mijn moeder niet alleen laten in dat verre land. Zij is in april 1945 in kamp 9 in Ambarawa overleden aan bacillaire dysentery. Natuurlijk door gebrek aan voedsel and medicijnen. Ik stond toen geheel alleen zonder broertjes of zusjes aan haar sterfbed en de volgende dag werd ze in een grobak naar het lokale kerkhof aan de overkant van het kamp begraven, ik mocht mee.Jaren later is mijn vader betrokken geweest bij haar overbrenging naar het ereveld Kalibanteng. Hoe dat tot stand kwam weet ik niet. Ik weet wel dat ik dolblij was toen ik in 1973 er naar haar graf kon gaan.En toen, begin 1992 leerde ik op het ereveld de arbeider Kasmani kennen. We hadden altijd hele gesprekken, ik toen nog in heel gebrekkig pasar maleis. Naderhand over de jaren leerde ik de Bahasa Indonesia beter spreken en zo leerde ik ook zijn gezin kennen. Een dochter die later geboren is werd naar mij vernoemd geworden, Nora. Ik heb hun gesteund met verschillende benodigdheden over de jaren. Nu is zijn oudste zoon Arafin ook werknemer op het ereveld. De vader van Kasmani is op het ereveld overleden!Tijdens mijn laatste bezoek in januari 2016 heb ik van Arafin een stekje meegekregen van het plantje, dat op het ereveld langs de paden bloeit. Via whatsapp hou ik Arafin op de hoogde van de groei ervan hier in Nederland. Ik koester dat natuurlijk. Het zijn lieve mensen voor mij geweest over de jaren.Zolang ik kan wil ik nog elk jaar gaan. Dit jaar reisde mijn oudste kleinzoon van 26 mee. Ik ben gezond, maar ben sinds een val twee jaar geleden, in Nederland, steeds bang om te vallen! Mijn man werkte bij de KLM en daardoor kon ik deze reizen maken.Andere familieleden zijn er ook met mij geweest en zo voel ik de band met mijn moeder. Ik was aan haar graf op mijn 80ste verjaardag. Ik ben in Tjimahi geboren in 1939.Ik weet niet of U dit verhaal interessant vindt. Ik vind het fijn om te vertellen, ik ben dankbaar dat dit ereveld er is. De mensen zijn er zo vriendelijk, ook de verschillende opzichters over de jaren. Verschillende werklieden kennen mij nog van het hele begin. Ik ben altijd blij als ik er weer geweest ben. Mijn grootmoeder, mevrouw E.S.G. Valk-Lange ligt daar ook.Ik ben nu betrokken bij een onderwijs project in Amstelveen. De afgelopen twee jaar heb ik als gastdocent in vele groepen 8 mijn verhaal verteld. Bijgaand is mijn powerpoint presentatie aan de hand waarvan ik mijn verhaal doorgeef. De Nederlandse erevelden in Indonesië geven een stukje Nederlandse geschiedenis weer die in vergelijking met de oorlog in Nederland weinig aandacht krijgt. Het is belangrijk dat dit stukje geschiedenis niet verloren gaat en eveneens wordt doorgegeven. Ik hoop dat zij die na mij komen zullen kunnen blijven komen op de Erevelden. De mensen die op Kalibanteng werken maken zeker de indruk dat zij met liefde het onderhoud daar willen blijven verzorgen. Sluiten