Een Afscheid. Toen de Jappanners Indie binnenvielen in maart 1942, woonden wij met de hele familie bijelkaar.Mijn zus en ik waren toen hoog zwanger. In augustus 1942 kwam de schoonmoeder van mijn zus haar halen om tijdens de bezetting bij haar te wonen in Soerabaya. Ook ik ben toen maar mijn schoonmoeder gegaan in Salatiga. Toch een behoorlijk eind van elkaar. Een jaar daarna kreeg ik een brief van mijn zuster dat ze heel erg ziek was geweest. Maar wij moesten ons geen zorgen maken over haar. Zij is er weer goed boven op gekomen. Die nacht toen ik die brief van haar kreeg, was ik de hele tijd onrustig. Zoals gewoonlijk is de brief 3 weken van te voren verstuurd. Wij sliepen in een groot bed samen met mijn jongste zuster en mijn schoonzuster, maar ik kon die nacht niet in slaap komen. Ik voelde mij heel onrustig. Uiteindelijk zijn de 2 meisjes maar in een andere kamer gaan slapen. Tussen waken en dromen ben ik geschrokken en zat opeens rechtop in mijn bed. Aan het voeteneinde van mijn bed zag ik mijn zuster zitten met een handdoek om haar hals. Maar een fractie van een seconde toen was ze weer verdwenen. Ik stond op en keek naar de klok. Het was half 3 in de ochtend. Een week later kregen wij een telgram dat ze was overleden. Ik heb haar zwager, die haar tijdens haar ziekte had verzorgd, gevraagd om mij precies te vertellen hoe laat zij was overleden. Het was exact het tijdstip dat zij aan mijn bed was geweest. Zij heeft dus toch nog afscheid van mij kunnen nemen. Sluiten