Willem van 't Veer

Jantje Detmers,

Mijn lieve oma, Willems vrouw.

Zonder de oorlog zou ik niet geboren zijn.....

Mijn oma heeft zelden over de oorlog met mij gepraat, waarschijnlijk vond ze het te gruwelijk en geen onderwerp voor kinderen. Pas later kwam er iets los, danwel via mijn ouders of mijn oma zelf.

Allereerst dat zij gek was op Willem, haar grote liefde. Als er geen oorlog was geweest, hadden ze zeker bij elkaar gebleven.

Samen hadden zij een zoontje, uit respect voor zijn privacy wil ik zijn naam hier niet noemen. Hun zoontje bleef lang enigst kind, want zo zei mijn oma; Ze wilden volop van hem en elkaar genieten en het ' rustige ' leven, na een leven vol keihard werken als dienstmeisje bij een familie in huis.

Toen kwam die gruwelijke dag dat Willem werd opgepakt tijdens een razzia. Het schijnt dat iemand mijn oma nog heeft geprobeerd te waarschuwen, maar mijn oma was zich op dat moment aan het verschonen daar zij altijd last had van een zware maandelijkse periode.....kortom, ze had de waarschuwing gemist. Ze heeft zich hier altijd vreselijk over gevoeld....

De Duitsers kwamen Willem ophalen, zijn zoontje klemde zich nog om zijn been, maar werd zo weggeschopt door de ' Moffen ', zover ik begrepen heb. Traumatisch.

Willem ging naar een kamp, ik weet dat mijn oma nog met voedsel etc is heengegaan. Later werd er gezegd dat zij dit beter niet kon doen, de Duitsers namen alles in. Zij hoopte haar man altijd terug te zien, maar hij kwam nooit meer thuis.

Uit armoe om wat bij te verdienen is zij kleren gaan naaien en verstellen. Zo kwam zij later mijn opa tegen, een gescheiden man met 1 dochter. Samen kregen zij mijn vader.

Zodoende dat ik nu dit verhaaltje kan typen. Ik denk er vaak over na, ik ben blij dat ik er ben maar zeg dikwijls, als alles toch terug gedraaid kon worden had ik liever gehad dat mijn oma fijn met haar eerste man oud had kunnen worden. Het had zoveel leed kunnen besparen.