Het verhaal van vaandrig Willem van der Velden, die op 23 november 1918 te Oirschot werd geboren. Hij had een goede opleiding genoten, was werkzaam bij de Ballast en woonachtig te Klundert. Op 10 oktober 1938 werd hij opgeroepen als gewoon dienstplichtige van de lichting 1938 en ingedeeld bij het 1e Regiment Luchtdoelartillerie. Meteen na zijn eerste opkomst ging hij in opleiding tot officier. Reeds op 23 december van dat jaar werd Willem van der Velden bevorderd tot korporaal en op 1 april 1939 kreeg hij zijn benoeming tot sergeant–titulair. Op 1 mei 1939 volgde zijn over verplaatsing naar het 2e Regiment Luchtdoelartillerie, waar hij op 23 oktober 1939 werd bevorderd tot vaandrig. Gedurende de grote mobilisatie van augustus 1939 was vaandrig Van der Velden gelegerd te Hoorn en ingekwartierd op het adres Nieuwendam 18. Hier maakte hij kennis met de beeldschone toen 18–jarige Cornelia Maria van 't Hek. Haar vader was eigenaar van het aan de Nieuwendam 14 gevestigde aannemersbedrijf. Op dat moment was Corrie al ziek en liet haar vader een serre achter het huis bouwen waar zij zou kunnen verblijven. Al snel verloofde het paar zich en een huwelijk zou waarschijnlijk niet lang op zich laten wachten. Door de oorlogsomstandigheden nam het leven van de geliefden echter een héél andere wending. In april 1940 werd hij ingedeeld bij het 110e batterij Luchtdoelartillerie in het Limburgse Vilt. Op 10 mei 1940 word hij krijgsgevangen gemaakt in Heer en komt op 20 mei 1940 aan in het krijgsgevangenkamp Oflag V-a Weinsberg. En op 8 juni 1940 gaat hij weer terug naar Nederland. Het groot verlof voor Van der Velden volgde op 10 juni 1940, op een moment dat Nederland zich al had overgegeven aan de Duitse bezetter. Voor Wim van der Velden brak toen de tijd aan om weer aan het werk te gaan bij Ballast. Dit zou zo blijven tot het voorjaar van 1943. Op 29 april 1943 werd de verordening uitgevaardigd dat het Nederlandse leger terug moest keren in krijgsgevangenschap. Dit was voor Willem van der Velden aanleiding om onder te duiken en zich met het ondergrondse verzet te gaan bezig houden. Na enige omzwervingen vond Willem van der Velden een onderduikadres in Leimuiden. Daar woonden op dat moment zijn ouders en hij had daar vrienden die hij gedurende zijn diensttijd was tegengekomen. Met zijn militaire achtergrond en kennis van wapens werd Willem al snel deskundige op dit gebied bij de ondergrondse. Dit zou uiteindelijk ook zijn dood worden. Regelmatig riep Wim, zoals hij door zijn vrienden genoemd werd, de afdeling van de Binnenlandse Strijdkrachten in Leimuiden bijeen. De groep kreeg dan van hem les in het gebruik van wapens en springstoffen. Op donderdag 1 maart 1945 werd er in de schuur van de firma Charlet les gegeven in de behandeling van handgranaten. En ook op 2 Maart had hij weer enkele B.S.–leden uitgenodigd om bij Dries de Blaey in Oude Wetering uitleg te geven over dit onderwerp. Een van de aanwezigen maakte de fout om de pin uit één van de granaten te trekken. Willem zag dat en probeerde nog te redden wat er te redden viel, maar helaas was het al te laat. Wim zag geen kans om de granaat naar buiten te gooien, temeer daar er kinderen aan het spelen waren. Om zijn kameraden te beschermen drukte hij de granaat tegen zijn lichaam. De gevolgen waren verschrikkelijk: stervend lag hij op de vloer. Door een snel opgeroepen geestelijke werd hem het sacrament der stervenden toegediend. Willem bloedde hevig en was zwaar verminkt, maar desondanks was hij nog bij kennis. Dokter Van der Bijl wist het leven van Willem helaas niet te redden en kort na zijn bezoek is Willem overleden. Het stoffelijk overschot van Willem werd per boot overgebracht naar zijn ouderlijk huis in Leimuiden. Doordat dokter Stapensea een valse verklaring over de doodsoorzaak uitschreef kon hij op een normale wijze op het r.–k. kerkhof aldaar worden begraven. Zijn verloofde, Cornelia van 't Hek, was inmiddels als gevolg van een ongeneeslijke ziekte op 11 januari 1944, op 22–jarige leeftijd overleden. Voor Willem was dit aanleiding om zijn a.s. schoonfamilie te vragen om bij haar begraven te mogen worden als hem door oorlogsomstandigheden iets zou overkomen. Na de bevrijding werd Willem herbegraven in Hoorn en vond hij zijn laatste rustplaats bij zijn geliefde Cornelia. In de regio waar Willem van der Velden zijn leven gaf voor onze vrijheid is men hem niet vergeten. De weg tussen Leimuiden en Rijnsaterwoude heeft zijn naam gekregen. Zijn vrienden uit het verzet hebben nog vele jaren bloemen gebracht op zijn graf in Hoorn.Postuum kreeg Willem (Wim) van der Velden het verzetsherdenkingskruis. Sluiten