Petrus Franciscus Struijf geboren 1 november 1923 te Amsterdam. Is op transport gesteld voor de Arbeidseinsatz op 7 juni 1943. Zijn ouders en de overige van de familie waren van mening dat Petrus Franciscus Struijf was overleden bij een brand in een schuur te Avoti "Frankrijk" Op zijn Persoonskaart stond lange tijd vermeld "Overleden te Avoti Fr.6 januari 1945. Op een gegeven moment is deze vermelding op zijn persoonskaart officieel gewijzigd in Seemuppen Letland 5 januari 1945. Zijn ouders en onze familie wisten dat hij omgekomen was bij een brand in een schuur. Echter hebben zij waarschijnlijk niet geweten dat dit in Seemuppen was. Ook bij de oorlog slachtoffers heb ik zijn naam niet kunnen vinden. Sluiten

Door zoon van Jacobus Otto de Visser is graf bezocht in de maand juni 1998. Mijn vader lag tezamen met 21 andere Nederlanders begraven op de burger begraafplaats te Vergales (Letland). Op deze plek was een groot wit kruis opgericht waar om heen rood/witte bloemen (de kleuren van de Letse vlag) waren geplant.Mijn vader heeft bij de Grebbeberg gevochten en was een felle "Oranjeklant". Vermoedelijk heeft hij een taak gehad in het verzet (dat heb ik kunnen afleiden omdat na de oorlog in onze schuur twee pistolen van hem zijn gevonden) en is tijdens een razzia medio 1942 opgepakt. Daarna afgevoerd als dwangarbeider naar Berlijn (Spandaudistrict), vervolgens via Riga terechtgekomen in Ziemupe (door het Duitse leger werd dit Seemuppen genoemd). Hier heeft hij als dwangarbeider moeten werken aan wegen die moesten dienen als aan/afvoerwegen voor het Duitse leger. Hij verbleef met vele anderen in een schuur in de buurt van een boerderij(omgebouwd als lazaret). Deze Letse schuren hadden grote kieren in de houten delen omdat daar hooi werd bewaard en er blijvende ventilatie was. De kieren waren afgedicht met hooi en de mannen sliepen op de grond welke afgedekt was met hooi en stro. De winters in Letland waren en zijn bijzonder koud! In de nacht van 5 op 6 januari 1945 is er als gevolg van een zelfgebouwde kachel brand ontstaan. Omdat de deur van de schuur naar binnen open ging stond bijna iedereen a.g.v. de paniek tegen de deur de duwen i.p.v. te trekken zodat daardoor veel mensen zijn omgekomen.In een gesprek met de toen nog levende (1998) 87 jarige boerin van de boerderij heeft haar man nog getracht mensen te redden maar werd met het pistool op het hoofd door een ss officier gedwongen hiermede te stoppen. Op de burger begraafplaats van Vergales lagen 22 Nederlandse dwangarbeiders begraven. Volgens de burgemeester van Vergales stonden er 22 kruizen maar die zijn door de Russen omgehakt omdat de Nederlandse namen op de kruizen in hun ogen aan Duitse namen deden denken. Registratie van deze Nederlandse mannen was niet terug te vinden in het archief van de gemeente Vergales. Ondanks nadrukkelijke navraag bij de Duitse Volksbund in Kassel was het niet mogelijk deze namen boven water te krijgen. Dat verbaast mij uitermate gezien de Duitse perfectie in het onderhouden van administratieve gegevens van gevangenen etc. zeker in de Tweede Wereldoorlog.Later , mogelijk in 2003, zijn de stoffelijke overschotten herbegraven op een aparte plek speciaal voor buitenlanders, op de Duitse erebegraafplaats Frauenburg in Soldus (Letland). Sluiten