Bastiaan van VlietBastiaan van Vliet werd op 28 december 1924 te Gouda geboren als enige zoon van Willem van Vliet en Maria Anthonia van Rijswijk. Het echtpaar had ook een dochter. De familie woonde aanvankelijk te Gouda en vanaf 1938 te Waddinxveen in de Piet Heinstraat, die toen Prins Hendrikstraat heette.Mevrouw Tina van Vliet vertelt over haar broer Bas:‘Bas was een vrolijke jongen. Na de ambachtschool ging hij werken bij de carrosseriefabriek van Verheul. Hij was 14 jaar en liep de hele dag te fluiten. Dat was in de tijd, dat we naar Waddinxveen verhuisden. Mijn vader werkte bij de Nederlandse Spoorwegen. Wij woonden eerst in Gouda in één van de dienstwoningen bij de spoorbrug over de Gouwe. Toen hij overgeplaatst werd naar de seinpost in 't Weegje, zijn we naar Waddinxveen gegaan. Mijn moeder kon niet fietsen en vanaf 't Weegje is Waddinxveen een heel eind weg. Mijn vader heeft tijdens de Spoorwegstaking in september '44 nog twee nachten bij de buren geslapen. Ik heb steeds in de huishouding gewerkt. Bas is in 1941 bij een firma in Schiedam gaan werken als elektricien. Hij heeft de elektriciteit in de nieuwe fabriek van Dobbelmann aan de Noordkade helpen aanleggen; bij het bombardement van Rotterdam in mei 1940 was de oude fabriek helemaal verwoest. Dobbelmann heeft zich toen in Waddinxveen gevestigd. Later ging Bas ook naar andere bouwbedrijven toe voor de elektriciteitsvoorziening. Hij reisde met de trein. Tot hij als dwangarbeider naar Duitsland moest. Natuurlijk heeft hij wel aan onderduiken gedacht, maar dat was riskant. Stel je voor dat je gepakt werd. Om onder te duiken moest je ook je contacten hebben, want waar moest je heen? In Waddinxveen kenden we maar weinig mensen, al kwam mijn moeder er oorspronkelijk wel vandaan. We bleven toch op Gouda georiënteerd. Bas kwam terecht in een autofabriek in Sindelfingen bij Stuttgart. Maar ik denk, dat ze daar moesten werken voor de oorlogsindustrie. In maart 1944 stierf grootmoeder Van Vliet in Moordrecht. Ook mijn moeder werd ziek. Op de dag van de invasie in Normandië, 6 juni '44, is zij overleden in Utrecht. Bas mocht toen 14 dagen met verlof naar huis. Hij is ook weer naar Sindelfingen teruggegaan. Als je dat niet deed, werd je toch opgepakt en kon je verder verlof wel vergeten. Ik heb hem nooit meer terug gezien. Op 10 september 1944 is Bas omgekomen bij een Engels bombardement. Hij was 19 jaar oud. Zijn vriend Wim Zeelte uit Gouda, die daar ook zat, heeft het overleefd. Ja, 1944 was werkelijk een rampjaar. Van ons gezin waren alleen mijn vader en ik nog over. We hebben langs een omweg van iemand uit Groot-Ammers een brief gekregen, waarin stond dat Bas overleden was. Die Willem Terlouw zat ook in Sindelfingen tijdens het bombardement, maar mocht daarna waarschijnlijk met verlof naar huis. Ik heb die brief altijd bewaard. Hij schrijft: “Groot-Ammers, 30-9-'44Geachte Fam. v. Vliet,Hoe moeilijk het ook voor ons is, toch moeten wij het U berichten, een mededeling die U anders na de oorlog ontvangen zoudt hebben, dat Uw zoon Bastiaan (geb.28.12.'24) tijdens een luchtaanval op 10.9.'44 in het Riedmühlelager te Sindelfingen om het leven gekomen is. Alle Nederlandse kameraden betreuren zijn dood en betuigen U en de Uwen hun innig gemeende leedwezen. Op 14 Sept. j.l. hebben wij hem met 6 kameraden ter aarde besteld. Aan het graf werden deze woorden gezegd door een Lagerführer: "Er war tapfer im Leben, tapfer im Einsatz, tapfer im Streben". Indien de mogelijkheid bestaat ontvangt U de officieele mededeling over het N.A.F. of Rode Kruis. Nu werd van een buitengewone gelegenheid gebruik gemaakt. Thomas a Kempis zegt in zijn Imitatio Christi: En wanneer hij eenmaal uit het gezicht verdwenen is, dan duurt het niet zo heel lang meer of ook zijn beeld verdwijnt uit ons hart. Wij echter, zijn kameraden in Duitsland zullen zo niet zijn. Wij zullen hem niet vergeten. Dat dit voor u een kleine troost moge zijn.Namens de Lagerleiding en de Nederlandse Kameraden v/h. Riedmühlelager Sindelfingen Schrijver dezes: Willem Terlouw”Kort daarop kregen we een Duitse brief met het overlijdensbericht:Sindelfingen den 6.Oktober 1944.Der bisherige Inhaber dieser Effekten ist bei dem am 10.9.44. erfolgten Fliegerangriff gefallen. Seine Beerdiging fand auf dem Friedhof im Sindelfingen statt. Der in seinem Besitz befindliche Bargeldbetrag wird Ihnen das zuständige Konsulat in Stuttgart überweisen””.En hier heb ik een brief uit 1949 van het Nederlandse consulaat in Stuttgart, waarin over de afhandeling van de bezittingen van Bas wordt geschreven. Die brief was vreemd genoeg gericht aan de weduwe van Bas, terwijl hij nooit getrouwd is geweest:CONSULAAT DER NEDERLANDEN“Stuttgart, 18 Febr. 1949.Aan de Weduwe van de Heer Bastian van Vliet Waddinxveen.Tot mijn leedwezen heb ik vernomen dat Uw man op 10 September 1944 in Sindelfingen by een luchtaanval om het leven is gekomen. Hij heeft een bedrag van DM. 184.-- nagelaten.Dit bedrag is na de zog. Waehrungsreform in Duitsland tot 10% gereduceerd, waarvan de helft nog geblokkeerd is, zodat U een tegoed van: DM.. 9.-- gelijk Fl. 7,20 zult hebben.Ik zal dit bedrag doen overmaken zodra de mogelijkheid daartoe bestaat. Hoe lang dit nog duren kan, kan ik U niet zeggen. Het consulaat der Nederlanden De consul P.S. De andere eigendommen van Uw man (zoals kleren enz.) zijn in het ongerede geraakt. Dit werd mij uit betrouwbare bron meegedeeld”.Ook hebben we na de oorlog via het Nederlandse Rode Kruis nog enkele ansichtkaarten van Sindelfingen gekregen met foto's van de plaats, de kerk en het ziekenhuis. Zo konden we een indruk krijgen waar Bas gewerkt heeft en is omgekomen. Hij is in Sindelfingen begraven. In Stuttgart is later een algemeen monument voor de oorlogsslachtoffers opgericht’.Bastiaan van Vliet is op 10 september 1944 als slachtoffer van een Engels bombardement te Sindelfingen bij Stuttgart (Landkreis Böbbingen) om het leven gekomen en aldaar op het Friedhof begraven.Auteur: Hans Geel Waddinxveen Sluiten