“Nu is er een wapenstilstand gesloten met de Republiek”, zei Betje laatst op een avond, het staat in de Huissense krant en nu mogen de Republikeinen niet meer op de jongens schieten. Ik ben blij voor de jongens daarginder en voor de jongens hier is het ook een hele gerustheid. Nauwelijks 2 dagen later zat ik tegen de avond in de stal de koeien te melken toen Betje thuis kwam uit het dorp waar ze met de bonnen winkelwaar had gehaald. “Heb je het al gehoord?” vroeg ze. Ik had nog niets gehoord maar aan de manier waarop ze dat vroeg kon ik horen, dat ze geen goed nieuws meebracht uit het dorp. “Bart Vonk van de Haalderense polder is in Indië gesneuveld”, zei Betje, “de burgemeester is het komen vertellen, het is de tweede uit Bemmel en nou is het nog wel wapenstilstand!”. Oom Grad kende Bart Vonk niet persoonlijk (dat jongere geslacht groeit me over het hoofd als je een dagje ouder wordt) maar zijn vader ken ik wel, ’n nette oppassende werkman met een groot gezin. Zijn zoon heeft in Indië zijn plicht gedaan en is gesneuveld voor een rechtvaardige zaak, dat weet God hierboven ook en die zal soldaat Vonk genadig geweest zijn. “Maar die arme ouders en zijn broers en zusters zien hem niet meer terug”, zei Betje, “en als de ander jongens thuis komen, komt Bart Vonk niet mee”. Dat is waar, daar kun je niks op zeggen, je kunt alleen maar een onze vader bidden voor Bart en ook voor de mensen die hem moeten missen. Sluiten