Bernardus Gerardus van de Vorle

Ze weten niet zo veel van hun vader. Toen vader Ben van de Vorle op 11 mei 1940 sneuvelde, was zijn oudste zoon Rien drie jaar. Zijn dochter Elly was nog jonger. De jongste, Ben (genoemd naar zijn vader), werd pas drie maanden na het sneuvelen van hun vader geboren. Ze hebben hun leven opgepakt, de kinderen Van de Vorle. Alle drie hebben ze gestudeerd. Elly en Ben zijn het onderwijs in gegaan en Rien is gemeente-ambtenaar geworden. Ze zijn niet in het gemis en de pijn blijven hangen. Maar de pijn is nooit weggegaan.Ben van de Vorle was een aardige vent. “Een echt dorpsmens.” Zo omschrijft zijn zoon Ben hem. Hij keepte in het eerste van de plaatselijke voetbalclub. Hij was lid van de handboogschutterij in het dorp. D’n Doel, heette die club. Gewoon, een jonge vent. Getrouwd met Johanna Dekkers. Twee kindjes met de derde op komst. Zadelmaker van beroep. Eerst in het bedrijf van zijn vader. Later zelfstandig in het nabijgelegen Boekel. Eind jaren dertig liepen de spanningen in Europa op. Duitsland annexeerde na Oostenrijk ook Tsjecho-Slowakije. De Nazi vraatzucht kende geen grenzen. De wereld had Duitsland lang zijn gang laten gaan, maar inmiddels was de Tweede Wereldoorlog uitgebroken. Nederland wilde neutraal blijven, net als in de Eerste Wereldoorlog, maar mobiliseerde wel het leger. Ook Ben van de Vorle moest opkomen. Hij was bang. Van oorlog kon niets goeds komen.Hij kreeg gelijk. Sneller en ingrijpender, dan hij vreesde. Op 10 mei 1940 lag hij als soldaat van het 2-II-2 Regiment Infanterie in Erp in de Peel-Raamstelling. Die bleek niet houdbaar en de manschappen trokken zich terug tot in Tilburg. De volgende dag werd de eenheid door Duitse aanvalseskaders zwaar onder vuur genomen. Ben van de Vorle behoorde tot de mannen, die de strijd niet overleefden. Hij sneuvelde op 27 jarige leeftijd en werd begraven in Tilburg. Later werd hij herbegraven in Sint Anthonis. Zijn kinderen groeiden vaderloos op.Als wij zijn zoons Rien en Ben zo veel jaren later spreken -Elly woont in een verpleeghuis en kon er helaas niet bij zijn- hebben ze niet veel herinneringen aan hun vader. “Moeder vertelde niet zo veel. Van vaders broer, onze oom Anton, ook een zadelmaker, hoorden we dat hij een echte dorpsjongen was. Hij had een duidelijke plek in zijn samenleving. Van hem hoorden we de verhalen over vaders lidmaatschap van de handboogschutterij. Opa was ook lid.” Ze schoten op zondag. Na de hoogmis. Rien is als jongetje nog pijlendrager geweest wat betekent, dat hij tegen een kleine vergoeding de afgeschoten pijlen weer terugbracht.Rien en Ben van de Vorle zijn er duidelijk over. Ze hadden een goede jeugd. Na het overlijden van haar man was Johanna van de Vorle-Dekkers weer naar haar ouderlijk huis gegaan. Samen met haar ouders en een ongetrouwde zus voedde ze haar kinderen op. “We zijn liefdevol opgevangen”, vertellen Rien en Ben. “In onze kinderjaren waren wij ons niet bewust van het gemis. We wisten niet beter.” Arm had het gezin Van de Vorle het ook niet. Moeder kreeg een pensioen van het ministerie van Defensie en de dorpsgemeenschap zag er op toe dat ze kreeg waar ze recht op had. Dat ging ver, ontdekte Rien pas veel later. “Ik werkte op het gemeentehuis en was op een dag in het archief ergens naar op zoek. Toen vond ik correspondentie tussen de toenmalige burgemeester het ministerie van Defensie over de hoogte van moeders pensioen. Dat was veel te laag, zo betoogde burgemeester Goossens. Dat moest omhoog. En zo geschiedde. Het typeert de samenleving, waarin wij opgroeiden.”“Toen wij kinderen kregen, hebben zij hun opa Van de Vorle niet gemist”, vertelt Ben. “Wij hadden het er ook niet zo moeilijk mee. Het was wat het was. We zijn er altijd nuchter en realistisch onder gebleven. Moeder ook. Al ging ze elk jaar naar de Dodenherdenking en was dat altijd een moeilijke dag. Ze ging ook naar bijeenkomsten van de Bond van Nederlandse Militaire Oorlogsslachtoffers.” Rien ging jaarlijks met zijn moeder mee. “Daar haalde ze troost. Daar vond ze lotgenoten, die soms vrienden werden. Steun zoeken bij elkaar, dat deden ze.” Moeder van de Vorle werd overigens niet oud. Na een ziekbed stierf ze eind jaren zestig op zestigjarige leeftijd.Vandaag de dag gaan de Van de Vorles nog steeds naar de Dodenherdenking. “Omdat we er bij stil moeten staan, moeten herdenken wat er destijds gebeurd is en ervan moeten leren. Er blijft een zekere boosheid bij ons over wat er in 1940-1945 gebeurde. De Duitsers hebben Nederland, een vredelievende buur zonder aanleiding overvallen en jarenlang geknecht. Wij komen nooit met een goed gevoel van de Dodenherdenking. Onze moeder is nooit meer naar Duitsland gegaan. We denken nog vaak aan vader, al hebben we hem nooit gekend. Regelmatig gaat een van ons naar zijn graf. We houden het netjes bij, maar we zijn blij dat de Oorlogsgravenstichting het overneemt als soldatengraf. Dat verdient hij. Als we dan aan vader denken, dan denken we aan de knappe vent die hij was, dat hij zo jong is gestorven en dat hij zo weinig kans heeft gehad om zijn droom waar te maken. En we denken aan moeder, die met haar jonge gezin terug naar haar ouders moest en aan de onzekere tijden die ze moest doormaken.” Sluiten