Tijdens de hongerwinter ging mijn neef Wim Wakker er op de fiets op uit om eten te zoeken voor de familie. Vanuit Amsterdam reed hij naar het Oosten van land. Hij was net 17 jaar geworden, maar zag er jonger uit. Hij meende veilig te zijn voor de Arbeitseinsatz en dacht dat hij niet zo snel opgepakt zou worden om naar Duitsland gestuurd te worden. Op een keer kwam hij toch niet terug. Op een briefkaartje dat hij mocht sturen had hij geschreven tijdens een controle aangehouden te zijn. Hij was met andere jongens en mannen overgebracht naar de Van Heutszkazerne in Kampen van waaruit zij op transport naar Duitsland gingen. Zover kwam hij echter niet.Op 17 februari 1945 schreef hij: "Beste familie, vanavond gaan we Nederland verlaten met twee broden en een stuk kaas, dus voor jullie een rantsoen voor vier weken. We gaan denkelijk over Groningen naar Duitsland, maar of ik er kom, betwijfel ik. De mensen zijn hier zenuwachtig en lopen kris-kras door elkaar. De groeten aan allen, Wim".Geallieerde vliegtuigen beschoten regelmatig treinen en vrachtwagens die van en naar Duitsland gingen omdat ze dachten dat het hier ging om troepentransporten. Ook de trein waarin Wim vervoerd werd, werd net over de Nederlandse grens bij Gronau gebombardeerd. Hierbij is Wim zwaar gewond geraakt. Hij werd verbonden en overgebracht naar het ziekenhuis in Raalte. Daar is hij aan zijn verwondingen overleden.Wim en ik waren ongeveer van dezelfde leeftijd. Hij is vaak in mijn gedachten. Sluiten