Aan de portretfoto van mijn vader voeg ik een klein C.V.tje toe. Als ik er over een tijdje niet meer ben, zal er niemand meer zijn, die zich mijn vader nog herinnert. Hij glijdt dan weg in de geschiedenis. Op deze manier wil ik ervoor zorgen dat hij niet vergeten wordt.Joop Wamsteeker werd in Amsterdam geboren als derde van 6 kinderen uit het huwelijk van Antonius Ludovicus Wamsteeker (1875 -1964 ) en Petronella Antonia Roldina de Best ( 1874 -1964 ). Joop trouwde in 1924 met Alijda Meijlink (1906-1997). Zij kregen 4 kinderen, waarvan twee de volwassenheid bereikten, Alijda (1931-2018) en Johanna Antonia (1936).Hij was een liefhebbende echtgenoot en vader een enthousiaste hobby- tekenaar/schilder die, als hij thuis was, veel stimuleerde bij de opvoeding. De economische omstandigheden waren in de 20er jaren niet best. Hij volgde het voorbeeld van twee van zijn oudere zwagers en ging in 1923 een vrijwillige verbintenis aan bij de zeedienst van de Koninklijke Marine als stoker 2e klasse.De jaren tot 1928 bracht hij door met Den Helder als standplaats bij de onderzeedienst en op stationsschepen. In April 1928 vertrok hij –nog zonder gezin- met de Indrapoera naar Nederlands-Oost Indië. Aangekomen in Soerabaja werd hij geplaatst aan boord van Hr.Ms. Java, waarmee hij door heel Azië reisde. In 1930 keerde hij terug naar Den Helder en werd geplaatst op het marinevliegkamp de Kooij.Eind 1932 ging hij opnieuw naar N.O.I. nu geplaatst aan boord van Hr.Ms. Van Ghent. Met dit schip kwam hij in Maart 1935 weer in Nederland aan. In 1937 werd hij bevorderd tot Sergeant-Machinist. In 1939 volgt dan –eindelijk met gezin ! – weer een uitzending naar Soerabaja.Er volgden jaren van konvooidiensten in de Indische wateren en een gelukkige privé-tijd. In die periode raakte hij er diep van doordrongen, dat de kwaliteit en omvang van de marine-bewapening volstrekt inferieur waren aan die van het steeds dreigender Japan. De eerste panne kwam op 15 februari 1942 toen de Van Ghent bij de Lima-eilanden op een rif liep en vernield moest worden.Eind Februari werd hij geplaatst aan boord van de Hr.Ms. Witte de With. Dit schip moest zich beschadigd terugtrekken uit de strijd op de Javazee en werd op 2 maart opgegeven en ook door de bemanning vernield.Na landing van de Japanners verdween hij op 8 maart 1942 in Japanse krijgsgevangenschap. Hij verbleef tot zeker Juni 1943 op Java, in Bandoeng en Tjilatjap, daarna de gruwelijke verscheping naar Japan, waar hij tot zijn dood als dwangarbeider in Osaka’s subkamp Tsumori werkte. In die jaren van ondervoeding en ziekte tekende hij portretten van medegevangenen, waarvan een paar na de oorlog opdoken.Zijn gezin zat in die oorlogsjaren in het burger-interneringskamp Moentilan en heeft –met de hakken over de sloot –overleefd. Bij de bevrijding werden in Moentilan de Rode-Kruis lijsten bekend gemaakt met de namen van de mannen die in Japan of elders overleefd hadden. Hij stond erbij! Was zijn belofte “Ik kom terug“ dus nagekomen. De lijsten bleken later niet goed te zijn bijgewerkt.De urn met zijn crematieresten overgebracht vanuit Japan staat op in het Columbarium in nis P urn 22 op het Nederlands ereveld Menteng Pulo in Jakarta. Sluiten