Mijn vader Marinus Hendricus de Wit, voor zover mijn herinneringen terug gaan. Het eerste wat ik mij als kind van een jaar of 5 kan herinneren is,dat hij mij op schoot nam om wat te knuffelen en dan ging hij “wangenpoetsen”. Dan werd ik met mijn wang tegen zijn, nogal harde baard heen en weer bewogen. Meestal als einde van de knuffelpartij ,denk ik nu. We woonden destijds in Diemen waar ik later ook ben gaan voetballen,zie verderop. Achter ons huis, in de Johan van Soestdijk straat,was een permanente “Lunapark”zoals dat toen heette. Er was bijna altijd muziek te horen,zoals bij een kermis. Misschien woonwagenbewoners? Mijn vader was heier en die werkten in ploegen van 5 of zes man en hij was de machinist,die moest zorgen dat de stoommachine of de dieselmotor werkte .Zo had je ook de” palenman” en de “handelsman”, de man die aan de lier stond om, het heiblok op en neer te bewegen. Nu kon er, in de winter,door de bevroren grond,niet geheid worden en was hij dus werkloos. In Amsterdam kwam hij dan in de “steun”,zoals de bijstand toen heette. In Diemen was dat anders, dan moest hij achter de vuilniswagen lopen. En dat was voor een machinist toch wel teveel gevraagd. Ook al omdat hij,ik weet niet hoeveel jaren daarvoor, bij de Ballast Maatschappij, een zeer grote bouwmaterialenhandel, als sleepboot kapitein had gevaren. Daarom verhuisden wij naar de Jacob van Lennep kade in Amsterdam en niet veel later naar de Kanaal straat nr 54 daarachter Toch ging bij DVAV spelen. De Diemer Voetbal en Atletiek Vereniging , in de aspiranten . Die speelden meestal vroeg, op zondagmorgen om 10 uur en het was wel drie kwartier fietsen naar Diemen. En vaak waren de spoorbomen op de Weesperzijde dicht. Daarover hoorde ik van een van mijn broers later nog een sterk verhaal. Er was een vent in een, voor die tijd nogal dure cabriolet en die sneed mijn fietsende broer en vader gemeen krap. Oh,zei mijn vader toen: “Die krijgen we wel bij de spoorbomen”. En ja ,hoor hij stond ervoor te wachten. Mijn vader sprak hem aan op zijn gedrag, maar die vent lachte hem vierkant uit. Mijn vader boos ,dus hij pakte hem bij zijn revers ,tilde hem de auto uit en liet hem toen vallen. Ja, hij was vroeger gewichtheffer geweest. Zijn eigen broer Jan, vertelde ons ook eens,dat als hij en broer Cor in een café ruzie kregen en ze konden het niet winnen,dan werd Rinus geroepen en werd iedereen door hem naar buiten gesmeten. Maar terug naar mijn voetbaltijd in Diemen. Als ik gespeeld had, bleven we nog vaak kijken naar een wedstrijd van een van de hogere elftallen en dan terugfietsen. Daar had ik dan wel eens moeite mee. Wat mij het meest is bijgebleven,hoe hard mijn vader dan nog kon fietsen! Op mijn twaalfde brak de oorlog uit en ik herinner mij hoe we vol spanning naar de overvliegende vliegtuigen stonden te kijken,met angst in het hart,zo van: ”Als ze nu maar geen bommen gooien”. Want we kenden die beelden uit de Spaanse burgeroorlog,waar ook bekenden van ons hadden meegevochten tegen Franco. Vandaar dat ik ook nooit naar het Spanje van Franco wilde. Een verdere herinnering is,dat mijn vader mij van school kwam halen,wat hij anders nooit deed,maar er was dicht bij ons huis op de Jacob van Lennep kade een jongen doodgeschoten. Hij was daar kennelijk gaan kijken en, blij dat ik het niet was want ik kwam daar altijd langs,mij gaan halen. En dan,niet zo erg veel later in april 1941 zijn arrestatie. Dat was dus het tijdstip dat hij lijfelijk uit mijn leven verdween. De brieven die hij schreef waren het enige wat ons nog met hem verbond. Het grote verdriet van mijn moeder kan ik niet beschrijven ,ik weet allen dat wij een kleine,donkere buurvrouw hadden met een nogal spitse neus,waarmee mijn ouders eens ruzie hadden gehad. Reden waarom wij haar “torretje”noemden. Die begon dan,in de buurt van mijn moeder: “Scheiden doet lijden” te zingen en dat moet haar wel extra pijn hebben gedaan. Voor dit moment wil ik hiermee ” De herinnering aan mijn vader” afsluiten. De oorlog volgt nog. Sluiten