Hij was werkzaam in een fabriek in Burscheid tesamen met mijn vader (Hendrik Leon Van Wordragen) en zijn vader (Johannes Van Wordragen). Op 4 oktober 1944 voelde Jules zich niet goed en had geen zin om zich naar de fabriek te begeven. Zijn vader en broer vroegen hem of hij liever achterbleef of zich aan de infirmerie aan te geven. Jules bedacht zich en zei dat hij toch maar meekwam. Later die dag begonnen de sirenen om een bomaanval (van de geallieerde troepen) aan te kondigen. Ondanks de ernst van de toestand was dit voor veel jonge werkers een gelegenheid om met andere jongeren en vooral jonge meisjes te gaan schuilen. Jules liep achter een groep aan in de tegengestelde richting van zijn vader en broer. En zo liep hij al lachend zijn dood in toen een bom op het groepje insloeg. Sluiten