Frans was een bijzondere jongen die veel met zijn neus in de boeken zat, piekerde en zich vaak afzonderde. Zo herinnerde zijn jongste zusje zich Frans. Maar Frans was ook een dappere man die tijdens de oorlog zijn moed met de dood moest bekopen. Vier van de vijf kinderen van het echtpaar Zitwing zijn in het voormalige Nederlands Indië, in Magelang, geboren. In de loop van de jaren dertig ging het gezin terug naar Nederland, vader, moeder, en de kinderen Netty, Frans, Fons, Theo en Astrid. Van Frans en Netty is bekend, dat ze heimwee hadden naar Indië. Frans wilde de wereld zien. Hij wilde naar Amerika, Canada, of terug naar Nederlands Indië. Maar de bezetting en de oorlog zaten zijn plannen in de weg. Frans was vóór de oorlog goedgekeurd voor de militaire dienst, zelfs voor de pilotenopleiding, maar hij was tegen de oorlog en wilde niet vechten. Hij werd onrustig en kwam thuis in opstand. Uiteindelijk werd Frans opgenomen in de Sint Willibrordusstichting in Heiloo. Uit correspondentie tijdens deze periode blijkt dat hij met onorthodoxe therapieën werd behandeld. Na verloop van tijd werd hij uit de Sint Willibrordusstichting ontslagen. Uiteindelijk bleek het werken in de buitenlucht de beste therapie te zijn. Hij werd als zoon opgenomen door een kinderloos tuindersechtpaar uit Wieringen. Het agrarische leven, het werken en de rust op het land deden Frans goed. De oorlog bleef echter knagen. Hij wilde weg. Via België, Frankrijk, Spanje en Portugal naar Engeland of ander onbezet gebied. Hij had zijn besluit genomen en hij ging. Zijn moeder stond perplex. Volgens een verklaring uit 1958 van de Gemeentepolitie Beverwijk vertrok Frans in het jaar 1942. Hij ging met een fiets, die hij ergens in België al zou hebben achtergelaten. Lopend ging hij verder, maar kort voor de Spaanse grens werd hij opgepakt en overgebracht naar een doorgangskamp in Compiègne (iets ten noorden van Parijs). Een paar dagen later, op 29-01-1944, werd hij gevangen gezet in het concentratiekamp Buchenwald, nabij Weimar in het oosten van Duitsland. Hij kreeg de status van politieke gevangene (rode driehoek). Gebrek aan voldoende eten werd Frans fataal. Als gevolg van dysenterie en een darmaandoening overleed hij op 10 april 1944 in het 'veldhospitaal' van kamp Buchenwald. Er is geen graf. Een ordentelijke laatste rustplaats was hem niet gegund. Na zoveel jaren kan de informatie over Frans Zitwing niet volledig zijn. Een familielid meldt, dat Frans de lievelingsbroer was van zijn zus Netty. Maar hij herinnert zich niet dat er ooit over hem werd gesproken. Geen woord. Met de woorden ‘hij is overleden’ werd de zaak afgedaan. Het ging in het gezin zoals het in zo veel Nederlandse gezinnen ging na de oorlog. Het verdriet over degenen die je miste, was er wel, maar het werd weggestopt. Over de dood van geliefden werd gezwegen. Wij mogen Frans Zitwing niet vergeten. Hij was een dapper man. Wat hij wilde, was een vrij leven. Daarvoor heeft hij de hoogste prijs betaald. Sluiten

Het gezin van Frans is op 7 juni 1934 uit Batavia, NOI vertrokken. Het schip doet eerst Sabang (Atjeh) aan, daarna steekt het de oceaan over naar Genua. Vandaar gaat het gezin naar Nederland.Tijdens de oorlog wil Frans naar Engeland gaan maar wordt onderweg gearresteerd. Hij belandt in doorgangskamp Royallieu bij Compiègne en wordt op 22 januari 1944 in een propvolle veewagon naar Buchenwald gebracht waar hij wordt geregistreerd als nummer 43794. Daar is hij op 10 april 1944 overleden. Sluiten