Onze ouders waren door de Salvation Army uitgezonden naar Indië om zendingswerk te verrichten. In 1942 woonden we in Bandoeng en daar werd op 29 november 1942 ons broertje Dooitze Boschma geboren. Onze vader was toen al opgehaald.10 Dagen later werden we in het jappenkamp Tjihapit geïnterneerd. Wij, onze mam, dochter van 6, zoons van 2 jaar en een baby van 10 dagen oud.Op 15 November 1944 zaten we de héle dag in een snikhete trein, zonder eten of drinken, richting Moentilan. Er stierven mensen onderweg ...........Op 2 Augustus 1945 moesten we naar Banjoebiroe, (kamp 11). Het Rode Kruis had onze vader verteld dat z'n gezin in Ambarawa kamp 8/9 verbleef. Ons jongste broertje was intussen bijna 3 jaar. Wij, zijn zus 9 en broers 5 jaar oud. Intussen was de jap weg en waren we overgeleverd aan de extremisten, die ons regelmatig beschoten en met vergiftigde pijlen gooiden. Op 22 November 1945 overvielen ze ons in het kamp en dreven ons op een hoop. Ze beschoten ons met mitrailleurs, granaten etc. Onze vader had Dooitze op z'n arm en daar werd dat kleine mannetje doodgeschoten.De Gurkha's kwamen toevallig langs ons kamp, en hebben ons bevrijd. De doden moesten natuurlijk begraven worden, onze vader, de zendeling, heeft dat begeleid, dat betekende dus dat hij o.a. z'n eigen zoon, die hij nooit gekend had verloor. Dooitze is herbegraven en ligt op Kalibanteng Vak K Nr. 226Overbodig te vertellen dat wij diep respect hadden voor onze mam en vader die ons toch maar al die jaren hebben beschermd!! Sluiten