Op 8 dec. 1941 brak de oorlog uit met Japan; op dat moment was ons kleine Indische Leger midden in een reorganisatiefase. Het was de toenmalige LegerC, de Generaal G.J. Berenschot, die reeds in 1939 zich actief had ingezet voor de modernisering van ons kol. Leger. Als gevolg echter van het plotseling uitbreken in 1941 van de oorlog met Japan, kon helaas meer dan de helft van het bestelde militaire materieel niet meer worden geleverd, of men stelde in plaats daarvan verouderd materieel beschikbaar. Ondanks de beperkte middelen waarover onze strijdkrachten in Indië toen beschikten, hebben zij zich moedig weten te verzetten tegen een overmachtige, goed getrainde, uitstekend uitgeruste en meedogenloze Japanse vijand. Op 8 dec 1941, vroeg in de morgen, deelde de Gouverneur –Generaal Tjarda van Starkenborch Staghouwer via de NIROM (Nederlandsch Indische Radio Omroep) aan de bevolking mee, dat ons land zich moest beschouwen als in oorlog met Japan; e.e.a. als gevolg van de verraderlijke aanval van Japan op de Amerikaanse vlootbasis op Hawaii “Pearl Harbour”. Het sterke Japanse leger slaagde erin vrij snel om o.m. Malakka en de Filippijnen op de Engelsen en Amerikanen te veroveren en hun volgende aanvalsdoel was ons voormalig Ned. Indië. Voor Japan was de verovering van Ned. Indië van levensbelang, omdat daar oliebronnen lagen, die Japan zelf niet bezat, en zonder olie, zou Japan niet lang zijn veroveringsoorlog kunnen voortzetten.Nadat de Geallieerde marinestrijdkrachten op 27 februari 1942 de Slag in de Java Zee hadden verloren, landden de Japanse landstrijdkrachten in de nacht van 28 feb. en in de ochtend van 1 maart 1942 onder dekking van hun marine- en luchtstrijdkrachten gelijktijdig op verschillende plaatsen op Java’s Noordkust, o.a. ten Noorden van het vliegveld Kalidjati op West-Java. Na hevige gevechten rond Kalidjati moesten de Nederlandse en Engelse en Amerikaanse strijdkrachten zich uit dit gebied terugtrekken. De Japanners beschikten hierdoor over een vliegveld, dat nu door hun eigen bommenwerpers en jachtvliegtuigen kon worden gebruikt. De weg naar Bandoeng, waar het hoofdkwartier van de KNIL lag, was nu het volgende doel van de Japanners. De laatste verdedigingslinie bevond zich ronde de TJIATER PAS ten Zuiden van Bandoeng. Door gebrek aan voldoende militairen, om deze laatste linie te verdedigen, werden de Cadetten van de KMA Bandoeng, de militairen van het CORO ( Corps Opleiding Reserve Officieren) en militairen van de Kaderschool ingedeeld bij de troepen in de voorste lijn bij de verdediging van de Tjiater Pas. Ondanks dat door deze vaak onervaren militairen (o.m. in man tegen man gevechten) verbeten werd gevochten, moesten zij als gevolg van de vele doden en gewonden onder hen, mede als gevolg van voortdurende bombardementen van Jap. vliegtuigen, zich op Bandoeng terugtrekken, waarna vervolgens op 8/9 maart 1942 het KNIL moest capituleren.Tijdens deze hevige gevechten, waaraan Sgt. Pieter van Brakel moedig heeft deelgenomen , sneuvelde hij op 5 maart 1942 in de Tjiaterstelling. Sgt. Pieter van Brakel ligt nu begraven op het Ereveld PANDU te Bandoeng, vak/rij/nr : I 154. Sluiten