Kees was een van de acht Nederlandse militairen die tijdens een vredesmissie in het destijds roerige Libanon het leven verloor. Dat gebeurde door een merkwaardig, maar fataal ongeval. Op de bewuste dag was hij aan het volleyballen op het ogenblik dat een legertruck met proviand en materiaal naar diverse posten vertrok. Om weer eens iets van het leven op de buitenposten te zien vroeg Kees de chauffeur te wachten, totdat hij zich had omgekleed om mee te gaan. De chauffeur wachtte inderdaad. Onderweg raakte het voertuig van de weg en stortte enige meters naar beneden. Kees werd uit de wagen geslingerd, kreeg deze boven op zich en moet vrijwel meteen zijn gedood. Rond negen uur 's avonds ontving de familie Van Rijn-Vlug in Hillegom via het ministerie van Defensie het vreselijke bericht over het ongeval.

De nabestaanden hebben veel steun ondervonden van het ministerie, maar ook van zijn vroegere dienstmakkers. Met verschillende van deze militairen is de familie contact blijven houden. Het stoffelijk overschot van Kees werd naar Nederland overgebracht en op maandag 29 oktober 1979 's middags om twee uur ter aarde besteld op de algemene begraafplaats te Hillegom.

Kees van Rijn groeide voorspoedig op en ging in Haarlem naar de kleuterschool. Toen het gezin van Haarlem naar Velsen verhuisde, doorliep Kees daar de lagere school. In Velsen kwam ook zijn broer René ter wereld. Al gedurende de eerste schooljaren ontpopte Kees zich als een sportieve jongen, die graag zwom, voetbalde en aan judo deed. Om zijn open en eerlijk karakter was hij bij iedereen zeer gezien. De familie Van Rijn verhuisde naderhand naar Hillegom. Daar doorliep Kees met goed gevolg de mavo. Ook in Hillegom stond hij bekend als iemand die ronduit voor zijn mening durfde uit te komen, daardoor moeilijkheden niet uit de weg ging, maar ook voor iedereen klaar stond.

Gedurende zijn schooltijd werkte Kees in een supermarkt in Haarlem, waar hij veel mensen leerde kennen en vrienden maakte. Het laatste schooljaar had hij een klantenkring opgebouwd, bij wie hij op de vrije zaterdag de ramen lapte. Sportief als hij was schrok hij ook niet terug voor hoge flatgebouwen. Zijn wijk, zoals hij het noemde, strekte zich uit tot Zandvoort. Dat hij gezien was bij zijn klanten bleek na zijn overlijden uit de vele brieven met betuigingen van medeleven. Deze mensen waren voor de familie volkomen onbekend.

Na beëindiging van de mavo ging hij naar de meao. Omdat hij zijn dienstplicht moest vervullen, kon hij deze opleiding niet afmaken. Al snel na zijn militaire vorming vertrok Kees als VN-soldaat onder registratienummer 600921259 bij het 44e PainfBat. naar Libanon. Hij dacht er zelfs over om beroepsmilitair te worden.

Getuige de inhoud uit zijn wekelijks naar huis verzonden brieven had Kees het best naar zijn zin in Libanon. Vanwege zijn openheid en vrijmoedige spreektrant werd hij compagnieswoordvoerder. In Libanon werkte hij op het verbindingscentrum bij de staf in Haris. Postuum is hem de United Nations Medal en de Herinneringsmedaille Verenigde Naties-vredesoperaties met gesp Libanon 1979 verleend.

Op een Unifilreünie werd het tijdens een herdenking van de gevallenen treffend naar voren gebracht: 'Zij waren oud genoeg om te gaan, maar te jong om niet terug te komen. Daarom worden zij zo gemist.'

Kees van Rijn is in 1991 herbegraven op het Nationaal Ereveld Loenen in vak A nr 815.

De deurbel gaat. Het is avond. De familie Van Rijn is een dagje naar de dierentuin geweest en heeft net gegeten. Vader Willem doet niets vermoedend open. Hij ziet een militair voor de deur staan. “Met een heel benauwd gezicht. Die vond het ook niet leuk,” herinnert Willem zich. “Die vertelde dat er een ongeluk gebeurd was en dat het afgelopen was.”

Kees van Rijn is net een maand 19 jaar oud als hij op 21 oktober 1979 om het leven komt in Libanon. Op Kees’ verjaardag haalt zijn vader Willem samen met Lisa Wade herinneringen op aan een vrolijke, enthousiaste en heel nieuwsgierige jongen. In Libanon wordt die nieuwsgierigheid Kees fataal.

De deurbel gaat. Het is avond. De familie Van Rijn is een dagje naar de dierentuin geweest en heeft net gegeten. Vader Willem doet niets vermoedend open. Hij ziet een militair voor de deur staan. “Met een heel benauwd gezicht. Die vond het ook niet leuk,” herinnert Willem zich. “Die vertelde dat er een ongeluk gebeurd was en dat het afgelopen was.”

Kees van Rijn is net een maand 19 jaar oud als hij op 21 oktober 1979 om het leven komt in Libanon. Op Kees’ verjaardag haalt zijn vader Willem samen met Lisa Wade herinneringen op aan een vrolijke, enthousiaste en heel nieuwsgierige jongen. In Libanon wordt die nieuwsgierigheid Kees fataal.