Op 6 juni 1983 sterft de 18-jarige sergeant Theo Seebregts op post 7.9 wanneer hij terugkomt van patrouille. Een collega ontlaadt zijn uzi in verkeerde volgorde en het wapen gaat af. Seebregts, die waarschijnlijk voor hem langs liep, stond precies in het schootsveld. Seebregts leefde nog toen hij per helikopter werd afgevoerd naar het Rambamziekenhuis in Haifa. De Brie: “Bataljonscommandant Koster was razend dat het weer was gebeurd. Ik moest hem vanuit het ziekenhuis ieder half uur op de hoogte houden van de situatie. Maar toen ik bij het ziekenhuis aankwam, bleek Seebregts al overleden.”Seebregts is de enige die postuum een Libanese medaille heeft gekregen. “Tijdens de afscheidceremonie verscheen opeens een peloton van het Libanese leger.” Zorg dat ze hier verdwijnen, was de opdracht die bataljonscommandant Koster aan De Brie gaf.Maar uiteindelijk werden er op de kist toch twee Libanese medailles gelegd. De Libanese regering wilde in oktober 1983 bij het vertrek van Dutchbatt uit Libanon alle Unifillers een onderscheiding geven, maar daar is nooit wat van terechtgekomen. “De Nederlandse regering was daar faliekant op tegen.” René van der Wolf, destijds maatschappelijk werker, spoedde zich zodra hij van het ongeluk hoorde naar de post van Seebregts om te kijken of hij iets kon doen. “Met de jongen die het veroorzaakt had, ben ik naar de marechaussee gereden en daar hoorden we dat Seebregts inmiddels overleden was. Die jongen was vreselijke ontdaan. Toen heb ik met Unifillers op de post individueel gepraat. En ’s avonds ben ik nog met dokter Mooren teruggegaan om verder met ze te praten. Het was toen allemaal geïmproviseerd en ongestructureerd. Heel anders dan nu. De dader, hoewel ik hem geen dader wil noemen, zou meteen gerepatrieerd worden, maar ik heb ervoor gepleit dat hij zou blijven, binnen 24 uur stond hij weer op de post. Daarna heb ik nog regelmatig met hem gepraat. ‘Het had mij ook kunnen overkomen’, zei een korporaal ter plekke. En zo waren in het algemeen ook de gevoelens van de andere jongens op de post. Hij hoort erbij, we moeten hem niet isoleren.”Lees meer: https://welkom-bij-unifil9.webnode.nl/persberichten/friendly-fire/ Sluiten

Theo wordt geboren op 25 juli 1964 in Oisterwijk. Als dienstplichtige meldt hij zich bij de Koninklijke Landmacht en wordt voor de vervulling van zijn dienstverband uitgezonden naar Libanon.Sinds 1975 woedt daar burgeroorlog, na de inval van het Syrische leger in reactie op de destabiliserende invloed van de militante Palestinian Liberation Organisation (PLO). De PLO wordt naar het zuiden van het land verdreven en valt met regelmaat Israëlitische doelen aan. In 1978 valt Israël hierop ook Libanon binnen, wat leidt tot ingrijpen door de VN-Veiligheidsraad. De raad eist de terugtrekking van het Israëlitische leger en roept daarvoor de United Nations Interim Force in Lebanon (UNIFIL) in het leven die moet toezien op de ordelijke aftocht van de Israëlitische troepen en de Libanese regering moet ondersteunen bij het herstellen van haar gezag. Ook Nederland draagt met ingang van 1978 bij aan de missie. Theo is een van de ruim 9000 Nederlandse militairen die in de loop van de daaropvolgende jaren in Zuid-Libanon worden ingezet. Hij arriveert als onderdeel van het 44e Pantserinfanteriebataljon en wordt spoedig – en als een van de jongsten – bevorderd tot sergeant.Voor de blauwhelmen blijkt het ondanks intensieve patrouilles, militaire interventies en het oprichten van check-points en wachtposten onmogelijk om op effectieve wijze de vrede te handhaven in Libanon. Nadat Israël in 1982 het land opnieuw binnenvalt, kan de missie zich enkel nog richten op hulpverlening aan de bevolking.In het voorjaar van 1983 is Theo terug in Nederland, waar hij in Assen de blauwe baret van de mariniers in ontvangst neemt. Dan wordt ook gesproken over verlenging van zijn dienstverband na verlof keert hij terug naar Seddiqine, zijn standplaats in zuidelijk Libanon. Daar raakt hij zeer zwaar gewond bij een ernstig ongeluk. Hij wordt overgebracht naar Haifa in Israël, maar de geboden hulp mag niet meer baten. Op 6 juni 1983 bezwijkt Theo aan zijn verwondingen. Hij is 18 jaar geworden. Zijn lichaam wordt terug naar Nederland gebracht en thuis in Oisterwijk begraven. Zijn laatste rustplaats is het Nationaal Ereveld in Loenen.In 1985 trekken de laatste Nederlandse troepen zich terug uit Libanon. Vijf jaar later, op 13 oktober 1990, komt met het Vredesakkoord van Taif een formeel einde aan de burgeroorlog, maar spanningen en oplaaiende conflicten blijven het land sindsdien teisteren. Sluiten