Raviv was een rustige, zachtaardige jongen en een wat dromerige idealist.

Zijn joodse voornaam betekent de eerste zonnestraal die op de ochtenddauw terugkaatst. Hij bleek tegelijk iemand met een praktische kijk op het leven en met een brede belangstelling voor de meest uiteenlopende zaken. Op jonge leeftijd kreeg hij eens een encyclopedie in plaats van de door hem begeerde speelgoedauto. Aanvankelijk ontstak Raviv in grote woede. Niet veel later begon hij erin te lezen. Vanaf dat moment was hij nauwelijks meer uit de boeken te slaan, vooral wanneer de inhoud over de Tweede Wereldoorlog ging. Zelfs zijn vakanties hielden verband met deze belangstelling. Geen strandvakanties, maar duizend kilometer lange fietstochten door Engeland met op de route zoveel mogelijk militaire musea. Vrije tijd betekende voor Raviv altijd ontbering, alles moest zo primitief en geïmproviseerd mogelijk. Hij probeerde steeds zijn grenzen te verleggen. Raviv was in de meest letterlijke zin van het woord een padvinder.

Hij had na de kleuter-en basisschool de mavo-opleiding gevolgd in zijn woonplaats Hilversum. Daarna vertrok hij voor ongeveer vier maanden naar een kibboets in Israël. Daar ontmoette hij mensen uit verschillende landen en wisselde ervaringen met hen uit.

Zijn verblijf in dit land moest hij afbreken wegens militaire verplichtingen. Onder registratienummer 700502272 werd hij op 2 januari 1989 ingedeeld bij de Geneeskundige Troepen van het 42e Pantser Infanterie Bataljon. Zijn diensttijd bracht hij onder andere door in het Duitse Seedorf. Daar dacht hij erover om na zijn diensttijd Beroeps Bepaalde Tijd (BBT-er) bij de Luchtmobiele Brigade te worden. Bij dat legeronderdeel zou hij veel van zichzelf kwijt kunnen: zijn belangstelling voor militaire geschiedenis, het overleven onder primitieve omstandigheden en zijn kennis van improvisatietechnieken.

Teruggekeerd in de burgermaatschappij ging hij toch wat anders doen, hij nam via een uitzendbureau allerlei baantjes aan, zoals hoofd van een huishoudelijke afdeling, kelner en lopende-bandwerker. Tenslotte werd hij beveiligingsbeambte.

Maar het militaire leven bleef trekken, daarom meldde Raviv zich op 3 januari 1994 aan als beroepsmilitair. Inmiddels woonde hij in Hilversum samen met zijn vriendin Petra. Nieuwjaarsdag 1995 volgde zijn uitzending naar het voormalig Joegoslavië in de rang van soldaat eerste klas onder de vlag van de United Nations Protection Forces (UNPROFOR).

Raviv van Renssen had nog een ideaal: het helpen van in nood verkerende mensen. Zo leeft hij ook voort bij zijn dienstmakkers. Altijd stond hij voor iedereen klaar, altijd kon je op hem rekenen. Als iemand die elk idee, hoe wild ook, probeerde uit te werken, maar ook als iemand met eigen spelregels. Mede daarom noemden de jongens hem: 'Van Renssen met zijn eigen leger'. Eenmaal in Srebrenica bouwde hij op een observatiepost een barbecue en een compleet kippenhok.

Raviv maakte deel uit van de Bravocompagnie. Hij was gestationeerd op de obeservatiepost Foxtrot in de enclave Srebrenica. Tijdens zijn wacht schoten de Serven met mortieren op de moslimopstellingen rondom de post. Ook de Nederlandse observatiepost kreeg enige voltreffers. Na tweeëneenhalven dag onder Servisch vuur te hebben gelegen, werd de observatiepost ingenomen door de Serven. De Nederlanders werden ontwapend en mochten later met het YPR-voertuig de post verlaten. Ze waren nog maar net op weg of ze stuitten op een wegversperring van de moslims. Toen zij de barricade doorkruisten klonk er een doffe knal. Raviv zeeg ineen. Hij had een ernstige verwonding aan zijn hoofd. Hij werd naar de verbandplaats in Potocari gebracht, waar hij overleed aan zijn verwondingen.

Enkele dagen na dit tragische voorval werd Raviv door circa honderdvijftig Nederlandse VN-militairen begeleid naar zijn laatste rustplaats op het ereveld in Loenen vak A nr 840.

Bron: Boek Ereveld Loenen, Laatste rustplaats van Nederlandse oorlogsslachtoffers. ISBN 90 12 08756 2